Ik mag af en toe wel eens een massage ondergaan. Ik heb een locatie voor nek, hoofd en rug in het W-hotel in West-Kowloon (tegenover ons oude huis). En ik heb een locatie voor voetmassage (airport lounge in Ningbo, China). Maar omdat ik niet meer (zo vaak) naar Ningbo hoef, moest ik hier in HK op zoek naar een goede plek. Ik ken er eentje op de hoek van Nathan Road en Austin Road, maar die is net niet dichtbij mijn huis genoeg. Dus ging ik op zoek naar eentje bij mij in de buurt. Er staan op straat natuurlijk genoeg vrouwtjes buiten die je naar binnen proberen te praten, maar ik denk altijd maar zo: als ze niet genoeg te doen hebben en dus 'proppers' nodig hebben om klanten te werven, zijn ze dan wel zo goed?
Het vinden van een goede voetmassagesalon is dus niet eenvoudig. Les 1: als er staat dat ze ook een sauna hebben, betekent dit vaak dat het een hoerentent is (niet als in 'niet-goed' maar als in 'hoeren'). En te diep in Kowloon is het vaak ook niet pluis. Een massage huis waar bijvoorbeeld buiten een bord hing: Thai Message is een slecht voorteken. Sowieso zijn Thaise dingen (behalve het eten) in HK een voorbode voor slechte dingen.
Ik besloot eerst Dr. Spa maar eens te proberen. De naam deed niets goeds vermoeden. Ik ging naar binnen, om vervolgens in een gek winkeltje uit te komen en daar was weer een deur die leidde naar een roltrap naar beneden. Heel duidelijk! Al staande op die roltrap werd ik ontwaard door een viertal iets te veel gemake-upte meisjes die stonden te giechelen. Geen goed teken. Ik vroeg naar een voetmassage. Er werd moeilijk gekeken, meer gegiecheld en toen pakte een meisje een heel groot boek. Ze verloor bijna haar evenwicht. Half zes kon ik. Morgen. Dat was niet wat ik wilde, ik wilde nu. Ik ging weer weg.
Aan het einde van Mody Road zit een nieuwe massage tent. Ik besloot die te proberen, ook al mocht dat eigenlijk niet van Ans. Binnen aangekomen, zag ik dat de hele tent eigenlijk nog verbouwd werd en ik liep tussen steigers en schilderende mannetjes door naar een goed ingerichte ruimte. Grote stoelen, TV met voetbal er op en een pot thee Ik dacht al gauw: dit wordt mijn nieuwe stek. Een dame kwam met een bak gloeiend heet water aanzetten en mieterde daar een kruidenmix in. Een soort voetensoep. De dame liet mij alleen met mijn boek en ik gluurde naar het voetbal op de TV. Toen de dame terug kwam, ging ze aan de slag en de massage was best goed. Niet 'airport-lounge in Ningbo'- goed, maar heel acceptabel. Na afloop ging ik afrekenen bij de baas en terwijl die mij liet wachten op mijn wisselgeld, kwam het vrouwtje naar mij toe. "Kiss, Sir?"
Ik was verrast. Wat zei ze? "Kiss! Sir? Kiss?" Nu had ik daar helemaal geen zin in en ik schudde mijn hoofd. Ik dacht dat ik toch in de verkeerde tent beland was. Het vrouwtje keek wat beduusd en zei weer, maar nu wat harder: "Kiss! Kiss! Sir, please?" Ik schudde mijn hoofd nog iets nadrukkelijker, schaamde me dood omdat er twee Amerikanen zaten die mij behoorlijk aankeken en zei "NO Kiss!". Het vrouwtje werd ongeduldig en bleef aandringen. No way dat ik dat gekke mens ging kussen en ik keek wanhopig naar het scherm waarachter de baas verdwenen was om mijn wisselgeld te halen. Toen ik mij weer omdraaide, stond het vrouwtje met een prijslijst in haar handen en wees op de onderste regel: "See, Kiss! Please!" Onder het mom van, het moet niet gekker worden, keek ik wat er dan wel niet op die prijslijst stond.
"Tips: 10/20/30 dollars"
Tot zover, Uw Man in Hong Kong
zondag 18 december 2011
zaterdag 17 december 2011
Hong Kong Calling - 6 (Kerstspecial)
Playlist Hong Kong Calling, aflevering 6: 18 december 2011: Kerstspecial
Uur 1: 21.00 - 22.00
1. Ray Harris & The Fusion Experience - Soulful Christmas
2. James Brown - Sleigh Ride
3. Smokey Robinson & The Miracles - Jingle Bells
4. Otis Redding - Merry Christmas Baby
5. The Temptations - Rudolf, The Red Nosed Reindeer
6. The Renovators - Rocking Good Christmas
7. The Plimptons - Christmas Is All Over This Town
8. KT Tunstall - Baby, Please Come Home This Christmas
9. Gabrielle Cilmi - Warm This Winter
10. Bootsy Collins ft. Macy Gray - Winterfunkyland (aka Winter Wonderland)
11. Pete Philly - Have Yourself A Merry Little Christmas
12. Low - Just Like Christmas
13. The Eels - Everything's Gonna Be Cool This Christmas
14. Ringo Star - White Christmas
15. The Waitresses - Christmas Wrapping
16. Lady GaGa - Christmas Tree
Uur 2: 22.00 - 23.00
1. Barenaked Ladies - Jingle Bells
2. Brian Setzer Orchestra - Sleigh Ride
3. The Diplomats Of Solid Sound - Let It Snow, Let It Snow, Let It Snow
4. Snoop Dogg - Santa Claus Goes Straight To The Ghetto
5. Katja & De Jeugd Van Tegenwoordig - Kerstplaat (HoHoHo)
6. Charles Bradley - Everday's Christmas When I'm Loving You
7. Isaac Clark - Santa Claus Is Coming
8. Lightin' Hopkins - Merry Christmas
9. Keb' Mo' - Jingle Bell Jamboree
10. El Vez - Feliz Navidad
11. Paul Simon - Getting Ready For Christmas Day
12. Titan - Spirtual Guidance
13. Saint Etienne - My Christmas Prayer
14. Bob Marley - White Christmas
15. The Ronettes - Sleigh Ride
Uur 3: 23.00 - 24.00
1. Morgan - Christmas At Waikiki
2. Giovanca - On My Way, Christmas Time
3. Bruce Springsteen - Santa Claus Is Coming To Town
4. The Dandy Warhols - Little Drummer Boy
5. Grandaddy - Alan Parson's Wonder Land
6. Grace Darling - Merry Christmas Baby
7. Bill Withers - The Gift Of Giving
8. John Denver - Rudolf, The Red-Nosed Reindeer
9. Piney Gir - Christmas Time
10. Kurtis Blow - Christmas Rappin'
11. Faith Evans - Soulful Christmas
12. Big Boss Mann - Christmas Boogaloo
13. The Beach Boys - Santa's Beard
14. The Flaming Lips - White Christmas
15. The Wavebenders - We Wish You A Merry Christmas
Background music:
- Booker T. & The MG's - Jingle Bells
- Instrumental Champions - Sleigh Ride
- Jimmy Smith - Jingle Bells- Ramsey Lewis Trio - Sleigh Ride
- Herb Albert & Tijuana Brass - Jingle Bell Rock
De volgende aflevering van Hong Kong Calling is op 8 januari 2012, 21:00 op Haarlem 105
maandag 12 december 2011
9. Een zwembad vol doden (en een gek Sinterklaascadeautje)
Afgelopen weekend had ik besloten eindelijk het zwembad in Kowloon Park te gaan uitproberen. Het is niet heel ver lopen van huis en ik had online gezien dat ze een 50M en twee 25M baden hadden. Binnen weliswaar want niemand in Hong Kong zwemt buiten in de winter omdat het te koud (afgezien van het feit dat het overdag vaak 20 graden is) is. Binnen is het water voor mij vaak te warm en de luchttemperatuur is vaak helemaal niet te harden.Toch ging ik het proberen, want ik mag graag baantjes trekken.
Ik had online ook gezien dat het normaliter vrij druk is, dus ik besloot vroeg te gaan. 6:30 Ging het bad open, maar het was wel weekend, dus om 7:00 was ik bij het zwembad. Het complex was enorm groot. Kleedkamers bestreken wel twee verdiepingen, overal kluisjes, naakte oude mannetjes en douche-cabines. Ik kleedde me snel om en ging de ingang naar het zwembad zoeken. Daar aangekomen schrok ik me dood, want in het enorme bad dreven zeker 75 lijken! De badmeesters/life guards/jongeren met zonnebrillen die liggen te slapen waren niet onder de indruk en keken verveeld voor zich uit. Toen ik nog eens goed keek, zag ik beweging. De mensen bewogen wel degelijk, ze waren niet dood, ze zwommen gewoon heel, heel erg langzaam. Midden in het bad waren twee met lijnen afgezette banen: The Fast Lanes. Uiteraard zwom er helemaal niemand 'fast'. Ik las de zwem-etiquetten die naast deze 'fast lanes' opgehangen waren. Dingen als: 'Ga niet midden in de baan stilstaan', 'Ga niet aan de kant hangen' en 'Spring niet vlak voor iemand in het water' waren allemaal logische dingen en ik wist ook dat geen Chinees zich hier aan zou houden. Er was ook een regel waar IK me niet aan ging houden: 'Pas je snelheid aan aan die van de anderen'. Aangezien ik van plan was om twee kilometer te gaan zwemmen en dat toch echt binnen een half uur wilde doen, besloot ik mijn eigen tempo aan te houden. In het bad moest er links gehouden worden, daar moest ik even aan wennen, maar al snel besloot ik middendoor te gaan omdat het anders een soort van slalom werd. Mensen waren zo langzaam dat ik na de flip-turn enkele keren bijna op mensen knalde omdat ik dacht dat ze allang weg waren. De meesten passeerde ik minimaal een keer per baan. Sommigen twee of drie keer. Ook viel me op dat veel mensen eigenlijk helemaal niet kunnen zwemmen. Ze doen maar wat. Na een tijdje werd mijn baan wat leger, misschien was de eerste lichting al klaar of, waarschijnlijker, omdat ik dwars door en over mensen heen zwom. Dat kon ook. Uiteindelijk ging het goed en hadden de drijvers en ik een verstandhouding. De volgende dag was ik er weer en knikten mensen mij, de enige Gweilo in het bad, vriendelijk toe. Ik ga van de week weer, maar dan wel om 6:30.
En dan nog dit....
Ik zat afgelopen vrijdagavond op de bank, keek TV en had met mijn voeten op de poef voor me. Plots ontdekte ik een gekke wittige vlek op mijn sok. Ik vroeg me af waar ik in gestaan had of wat ik geknoeid had. Ik bekeek mijn sok wat beter en ontdekte naast de witte vlek, ook wat bruine, glimmende stukjes. Die stukjes deden mij verdacht veel denken aan het pantser van een...kakkerlak. Ik besloot mijn schoen eens te gaan bekijken. En zowaar! Rechtsvoorin mijn rechterschoen ontdekte ik een kleine, heel erg platte en vooral ook heel erg dode kakkerlak. Er was niet veel van over, een paar fliepertjes, en hij was dus echt klein (geweest). Maar ook ongelukkig. Die dacht een lekkere verstopplekje gevonden te hebben toen er plots een enorme, Monty Python-achtige voet op hem ging staan. Het was goor, maar toch moest ik lachen. Het was vooral ook een gek Sinterklaascadeautje. Zo in mijn schoen.
Ik had online ook gezien dat het normaliter vrij druk is, dus ik besloot vroeg te gaan. 6:30 Ging het bad open, maar het was wel weekend, dus om 7:00 was ik bij het zwembad. Het complex was enorm groot. Kleedkamers bestreken wel twee verdiepingen, overal kluisjes, naakte oude mannetjes en douche-cabines. Ik kleedde me snel om en ging de ingang naar het zwembad zoeken. Daar aangekomen schrok ik me dood, want in het enorme bad dreven zeker 75 lijken! De badmeesters/life guards/jongeren met zonnebrillen die liggen te slapen waren niet onder de indruk en keken verveeld voor zich uit. Toen ik nog eens goed keek, zag ik beweging. De mensen bewogen wel degelijk, ze waren niet dood, ze zwommen gewoon heel, heel erg langzaam. Midden in het bad waren twee met lijnen afgezette banen: The Fast Lanes. Uiteraard zwom er helemaal niemand 'fast'. Ik las de zwem-etiquetten die naast deze 'fast lanes' opgehangen waren. Dingen als: 'Ga niet midden in de baan stilstaan', 'Ga niet aan de kant hangen' en 'Spring niet vlak voor iemand in het water' waren allemaal logische dingen en ik wist ook dat geen Chinees zich hier aan zou houden. Er was ook een regel waar IK me niet aan ging houden: 'Pas je snelheid aan aan die van de anderen'. Aangezien ik van plan was om twee kilometer te gaan zwemmen en dat toch echt binnen een half uur wilde doen, besloot ik mijn eigen tempo aan te houden. In het bad moest er links gehouden worden, daar moest ik even aan wennen, maar al snel besloot ik middendoor te gaan omdat het anders een soort van slalom werd. Mensen waren zo langzaam dat ik na de flip-turn enkele keren bijna op mensen knalde omdat ik dacht dat ze allang weg waren. De meesten passeerde ik minimaal een keer per baan. Sommigen twee of drie keer. Ook viel me op dat veel mensen eigenlijk helemaal niet kunnen zwemmen. Ze doen maar wat. Na een tijdje werd mijn baan wat leger, misschien was de eerste lichting al klaar of, waarschijnlijker, omdat ik dwars door en over mensen heen zwom. Dat kon ook. Uiteindelijk ging het goed en hadden de drijvers en ik een verstandhouding. De volgende dag was ik er weer en knikten mensen mij, de enige Gweilo in het bad, vriendelijk toe. Ik ga van de week weer, maar dan wel om 6:30.
En dan nog dit....
Ik zat afgelopen vrijdagavond op de bank, keek TV en had met mijn voeten op de poef voor me. Plots ontdekte ik een gekke wittige vlek op mijn sok. Ik vroeg me af waar ik in gestaan had of wat ik geknoeid had. Ik bekeek mijn sok wat beter en ontdekte naast de witte vlek, ook wat bruine, glimmende stukjes. Die stukjes deden mij verdacht veel denken aan het pantser van een...kakkerlak. Ik besloot mijn schoen eens te gaan bekijken. En zowaar! Rechtsvoorin mijn rechterschoen ontdekte ik een kleine, heel erg platte en vooral ook heel erg dode kakkerlak. Er was niet veel van over, een paar fliepertjes, en hij was dus echt klein (geweest). Maar ook ongelukkig. Die dacht een lekkere verstopplekje gevonden te hebben toen er plots een enorme, Monty Python-achtige voet op hem ging staan. Het was goor, maar toch moest ik lachen. Het was vooral ook een gek Sinterklaascadeautje. Zo in mijn schoen.
zaterdag 10 december 2011
Hong Kong Calling - 5
Playlist "Hong Kong Calling" afl. 5 - 11 december 2011
Uur 1: 21.00
1. Stayin' Alive - New Cool Collective
2. The Satisfier - Waylon
3. One World (Not Three)/Love Is The Seventh Wave - Sting
4. Descarga Bontempi - El Timba
5. Rikstelefon fra Istanbul (Telephonecall from Istanbul) - Sven Henriksen
6. Diamond In Your Mind - Solomon Burke
7. The Problem - J.J. Cale
8. Alles gaat voorbij - Doe Maar
9. Ruffneck Jazz - Greyboy
10. L'histoire de l'art - MC Solaar
11. Let It Snow - De Staat
Uur 2: 22.00
1. Fuego - Bomba Estéreo
2. Je Veux - Zaz
3. Dis, Dat Or Dudda - Dr. John
4. She's About A Mover - Sir Douglas Quintet
5. Chop It! - Lefties Soul Connection
6. Monkey Lips - The Lee Sankey Group
7. Japanese Boogie - B.B. King
8. Samstag Nacht (Looking For The Heart Of Saturday Night) - Wolfgang Ambros
9. Ohne Chanteuse - Yonderboi
10. The Same Love That Made Me Laugh - Bill Withers
11.Theme From 'Shaft' - Isaac Hayes
12. Jingle Belz (AKA Jingle Bells) - Bootsy Collins
De volgende (speciale Kerst-) aflevering is zondag 18 december, 21.00 op Haarlem 105.
maandag 5 december 2011
8. De avondwandeling
Alhoewel het in de ochtend nooit donker is als ik heen loop, is dat wel het geval als ik 's avonds naar huis ga. Nu wordt het hier sowieso vroeg donker: 17:30 in de winter en uiterlijk 18:30 in de zomer.
Stap 1 is wachten op de lift en dat kan lang duren omdat ze A: traag zijn, B: vol zijn, C: overal stoppen en D: heel erg traag en nog voller zijn. Beneden in de gangen is het nu ijskoud. De airco staat belachelijk laag en er hangen nog net geen ijspegels aan de neuzen van de diverse mannetjes en vrouwtjes die her en der staan te zitten (of zitten te staan). Buiten staat een vriendelijke Indiër die mensen ronselt voor zijn kleermakerswinkel. Ik ken hem, hij kent mij en we hebben een wederzijdse verstandhouding: ik heb ooit beloofd dat als ik iets nodig heb, ik naar hem ga (een belofte die ik niet ga nakomen) en hij vraagt mij niet iedere dag weer of ik een tailor nodig heb (en weet dat ik mijn belofte niet ga nakomen). Werkt prima dus. Buiten staat een Ferrari Testarossa in nieuwstaat (terwijl deze auto uit de jaren 80 komt) tussen de vuilnisbakken te glimmen en een verfomfaaide Chinees stapt net uit. Bij het Marco Polo Hotel staan nu verkeersagentjes die voetgangers er van weerhouden onder bussen en auto's die de garage uitkomen te lopen. Die auto's rijden namelijk gewoon door, ook als de weg voor ze vol met auto's staat. Verderop staat een rij met Chinezen bij de Hermes winkel en daarnaast is een nog langere rij bij Chanel. Klaarblijkelijk mag je niet zomaar binnen lopen. Er staan heuse dranghekjes. Maar wel chique dranghekjes, want ze zijn van rood pluche en glimmend chroom gemaakt. Als ik zie dat het stoplicht voor de auto's ter hoogte van Peking Road op rood staat, steek ik hier over omdat de overkant veel rustiger is en ik niet hoef te slalommen om de slenterende mensen.
Op de hoek ontwijk ik een Indiër die me zijn kleermakershop in wil krijgen. Ook in Peking Road staan er mini-dranghekjes en wachtende mensen bij de Cartier winkel. Ik wurm me door de mensenmassa heen en stort mij van de trap onder One Peking Road. Beneden in de tunnel is het erg druk. Halverwege ligt een uitgemergeld persoon te bedelen (ik weet nooit zo goed of ik nou iedere dag geld moet geven, dus doe dit maar eenmaal per week) en staat er iemand met een gitaar en een panfluit shitmuziek te maken. Een stuk verderop staat een vrouw met microfoon en versterker Chinese Evergreens te vertolken. Ik heb ooit eens gelezen dat ze goed is. Dat neem ik dan maar aan. Snel weer naar boven, verder Peking Road door. Ik ontwijk diverse Indiërs die horloges, tassen en kleding willen slijten en houd mijn neus dicht bij het vieze winkeltje dat gedroogde zeevruchten en gekke medicijnen verkoopt. Ernaast is een winkel waar een vrouw altijd prullaria aanprijst door middel van een omroepinstallatie. Er staan een boel mensen voor haar kraam (en in de weg op straat). Aangekomen bij iSquare zie ik dat de Ferrero Rocher Kerstboom inmiddels staat. Of het echt allemaal chocolaatjes zijn vraag ik me af.
Ik ben bij Nathan Road aangekomen en de enorme videoschermen op Chungking Mansions schetteren luide reclameboodschappen en felle lichten de straat op. Bij het zebrapad is het heel druk en ik plaats mijzelf strategisch zodat ik aan de overkant op de goede plek uitkom. Aan die overkant staan er weer Indiërs die de gebruikelijke dingen aanbieden. Er lopen ook Afrikanen rond, mannen dit keer. De Afrikaanse bierdrinkende vrouwen van de ochtend zie ik 's avonds nooit. Bij de 7-Eleven op Mody Road zie ik nu wel de verlopen Westerse vrouw over een hek gedrapeerd hangen met in haar hand een groot blik bier. Vreemd. Wie is ze? Wat doet haar man? Weet hij dat ze hier hangt?
Ik ga even naar de supermarkt onder K11 om wat ontbijtspullen (en ik overweeg, heel gek, Ferrero Rocher te kopen) voor de volgende ochtend te halen. Zoals gewoonlijk schalt Mariah Carey's "All I Want For Christmas" op het plein met het Kersttafereel. Direct naast de ingang naar de supermarkt hangt een
enorm kunstwerk dat gemaakt is van geroosterd brood en toast. Ik besluit maar eens een foto te maken. Het is zeker 4m bij 3m. Maar de toast is vast niet eetbaar meer. Het ruikt wel altijd lekker daar.
Na het shoppen, ga ik snel naar huis. In Minden Avenue aangekomen staat de straat nu vol met busjes en hangen er allemaal Indiërs (het is niet anders, ik zie alleen maar Indiërs) rond op stoelen en banken. Er wordt gesleept met dozen en wat er nu precies gebeurt weet ik niet. Een zwarte Lamborghini scheurt heel hard over de 500m die onze straat lang is. Dit soort auto's zijn toch volkomen nutteloos in Hong Kong.
Maakt niet uit. Ik ben thuis. Masterchef begint om 18:40. Jammer dat ik niet met W. kan kijken. Maar ja, over twee weken ben ik in Haarlem!
Tot zover, Uw Man in Hong Kong
Stap 1 is wachten op de lift en dat kan lang duren omdat ze A: traag zijn, B: vol zijn, C: overal stoppen en D: heel erg traag en nog voller zijn. Beneden in de gangen is het nu ijskoud. De airco staat belachelijk laag en er hangen nog net geen ijspegels aan de neuzen van de diverse mannetjes en vrouwtjes die her en der staan te zitten (of zitten te staan). Buiten staat een vriendelijke Indiër die mensen ronselt voor zijn kleermakerswinkel. Ik ken hem, hij kent mij en we hebben een wederzijdse verstandhouding: ik heb ooit beloofd dat als ik iets nodig heb, ik naar hem ga (een belofte die ik niet ga nakomen) en hij vraagt mij niet iedere dag weer of ik een tailor nodig heb (en weet dat ik mijn belofte niet ga nakomen). Werkt prima dus. Buiten staat een Ferrari Testarossa in nieuwstaat (terwijl deze auto uit de jaren 80 komt) tussen de vuilnisbakken te glimmen en een verfomfaaide Chinees stapt net uit. Bij het Marco Polo Hotel staan nu verkeersagentjes die voetgangers er van weerhouden onder bussen en auto's die de garage uitkomen te lopen. Die auto's rijden namelijk gewoon door, ook als de weg voor ze vol met auto's staat. Verderop staat een rij met Chinezen bij de Hermes winkel en daarnaast is een nog langere rij bij Chanel. Klaarblijkelijk mag je niet zomaar binnen lopen. Er staan heuse dranghekjes. Maar wel chique dranghekjes, want ze zijn van rood pluche en glimmend chroom gemaakt. Als ik zie dat het stoplicht voor de auto's ter hoogte van Peking Road op rood staat, steek ik hier over omdat de overkant veel rustiger is en ik niet hoef te slalommen om de slenterende mensen.
Op de hoek ontwijk ik een Indiër die me zijn kleermakershop in wil krijgen. Ook in Peking Road staan er mini-dranghekjes en wachtende mensen bij de Cartier winkel. Ik wurm me door de mensenmassa heen en stort mij van de trap onder One Peking Road. Beneden in de tunnel is het erg druk. Halverwege ligt een uitgemergeld persoon te bedelen (ik weet nooit zo goed of ik nou iedere dag geld moet geven, dus doe dit maar eenmaal per week) en staat er iemand met een gitaar en een panfluit shitmuziek te maken. Een stuk verderop staat een vrouw met microfoon en versterker Chinese Evergreens te vertolken. Ik heb ooit eens gelezen dat ze goed is. Dat neem ik dan maar aan. Snel weer naar boven, verder Peking Road door. Ik ontwijk diverse Indiërs die horloges, tassen en kleding willen slijten en houd mijn neus dicht bij het vieze winkeltje dat gedroogde zeevruchten en gekke medicijnen verkoopt. Ernaast is een winkel waar een vrouw altijd prullaria aanprijst door middel van een omroepinstallatie. Er staan een boel mensen voor haar kraam (en in de weg op straat). Aangekomen bij iSquare zie ik dat de Ferrero Rocher Kerstboom inmiddels staat. Of het echt allemaal chocolaatjes zijn vraag ik me af.
Ik ga even naar de supermarkt onder K11 om wat ontbijtspullen (en ik overweeg, heel gek, Ferrero Rocher te kopen) voor de volgende ochtend te halen. Zoals gewoonlijk schalt Mariah Carey's "All I Want For Christmas" op het plein met het Kersttafereel. Direct naast de ingang naar de supermarkt hangt een
enorm kunstwerk dat gemaakt is van geroosterd brood en toast. Ik besluit maar eens een foto te maken. Het is zeker 4m bij 3m. Maar de toast is vast niet eetbaar meer. Het ruikt wel altijd lekker daar.
Na het shoppen, ga ik snel naar huis. In Minden Avenue aangekomen staat de straat nu vol met busjes en hangen er allemaal Indiërs (het is niet anders, ik zie alleen maar Indiërs) rond op stoelen en banken. Er wordt gesleept met dozen en wat er nu precies gebeurt weet ik niet. Een zwarte Lamborghini scheurt heel hard over de 500m die onze straat lang is. Dit soort auto's zijn toch volkomen nutteloos in Hong Kong.
Maakt niet uit. Ik ben thuis. Masterchef begint om 18:40. Jammer dat ik niet met W. kan kijken. Maar ja, over twee weken ben ik in Haarlem!
Tot zover, Uw Man in Hong Kong
Hong Kong Calling - 4
Playlist "Hong Kong Calling" afl. 4 - 4 december 2011
Uur 1: 21.00
1. 10/10 - Paolo Nutini
2. The Vampires - Paul Simon
3. Fever - Lord Kitchener
4. I Foo China Dub - Lee Scratch Perry
5. Svardfisktrombon - Bad Liver & Hans Brusta Hjartan
6. Worried About You - Howlin' Wolf
7. Repo Man - Ray LaMontagne & The Pariah Dogs
8. Baroon Omad - Bijan
9. Man Kiam? (I'm A Believer) - Zia
10. Little Bit Of Feel Good - Jamie Lidell
11. Baby, You Make Me Feel So Good - Johnny Lytle
12. :O - Dapuntobeat
13. Genoeg - Eefje de Visser
14. Scenario - A Tribe Called Quest
Uur 2: 22.00
1. Life Ain't Ever Been Better Than It Is Now - Lenny Kravitz
2. Musicology - Prince
3. Hiphopkele - Solomon & Socalled
4. No Tears To Cry (Leo Zero mix) - Paul Weller
5. Linda Morena - Quantic
6. Be My Guest - Jools Holland & His Rhythm & Blues Orchestra
7. The Jam - Graham Central Station
8. Am I The Same Girl - Barbara Acklin
9. Palavra D'Honra - Mabulu
10. Eu nao quero crescer (I Don't Wanna Grow Up) - Carlos Careqa
11. Spaced Cowboy - Sly & The Family Stone
dinsdag 29 november 2011
7. De ochtendwandeling
Iedere ochtend wandel ik naar kantoor. Het is maar tien minuten, dus dat kan makkelijk. Wat ook helpt is dat het bijna winter is en dus niet zo warm. Graadje of 22 en niet vochtig. De afgelopen maand heb ik iedere dag dezelfde route gelopen (op twee dagen na toen het regende en ik de ondergrondse route via Tsim Sha Tsui Station nam) en ik zag bijna iedere dag dezelfde dingen. Een reconstructie van een ochtendwandeling.
Rond 7:30 stap ik thuis in de middelste lift en vraag me af waarom die toch altijd enigszins naar sigaren ruikt. Beneden in de hal zit altijd hetzelfde meisje van Guest Services achter de balie en we Jo-Sannen elkaar. De portier verderop Jo-San ik ook en dan ga ik naar buiten. Op de stoep ligt standaard een enorme berg met vuilniszakken vol met plastic en glazen flessen die verzameld zijn vanuit alle kroegen in Minden Avenue. De straat is rommelig en wordt aangeveegd door vrouwtjes in fluoriserende hesjes en met mini-parapluutjes op hun hoofd. Ze zijn altijd heel dik ingepakt. Verderop sleept een man een krakkemikkige kar vol met zakken door de straat. Ik sla aan het einde van de straat rechts Minden Row op. Voor me doemt het enorme K11 gebouw op met op de plaza een kitscherige Kerstdisplay. Japanse toeristen nemen foto's. Op de hoek van Mody Road zit de makelaar en een plakkaat kots plakt trots tegen zijn stoep en raam. Weer iemand die niet tegen de drank kon. Ik loop Mody Road uit en kom langs het Holiday Inn Hotel waar ik zoals gewoonlijk van mijn sokken wordt gereden door een taxichauffeur die een Amerikaanse toerist naar de airport wil gaan brengen. Er staan enorm grote koffers op de stoep. Amerikanen.....
Daarna is er een keuze: met de trap naar beneden Tsim Sha Tsui station in of rechtdoor naar Nathan Road. Ik ga rechtdoor; nu kan het nog. Bij de ingang van het station zit standaard een aantal Afrikaanse vrouwen met flessen bier. Ze zijn luid (zowel qua stem, als qua kleding) en kijken altijd bozig. Waarom ze om half acht 's ochtends bier drinken, weet ik niet. En, wat doen ze daar? Over het hek hangt soms ook een verlopen Westerse vrouw met een blik bier. Vandaag niet. Er hangt nu een oude Chinese baas die erg dronken lijkt te zijn en het voor elkaar krijgt om een hardnekkige fluim zo zijn eigen neusgat in te spugen. Hij verslikt zich haast en moet luid hoesten.
Nathan Road is leeg en nat (ze spuiten iedere ochtend de stoep, wat ik irritant vind omdat ze gewoon maar wat in het rond spuiten zonder op voetgangers te letten). Ik steek snel over en loop Peking Road in. Er wordt vandaag een enorme gouden kerstboom neergezet voor de ingang van iSquare en als ik er langs loop zie ik dat alle gouden balletjes Ferrero Rocher ballen zijn. Halverwege Peking road is een soort gekke stoep dwars over de straat waardoor auto's niet verder kunnen. Daar staat een groepje heel erg hippig uitziende Chinese jongeren. Jongens met woest haar en puntschoenen. Meisjes met hele korte rokjes en hoge hakken. Ze zien er uit alsof ze de hele nacht hebben doorgehaald en dit is waarschijnlijk ook zo. Ik vraag me af wie er op het raam van de makelaar gekotst heeft.
Ik wandel de winkel met Chinese kruiden en gedroogde zeevruchten langs en het stinkt er zoals altijd naar rottend vuilnis. Dan kom ik bij Kowloon Park Drive en moet via de tunnel naar de overkant. Er staan tig vrouwtjes en mannetjes met krantjes die gratis worden uitgedeeld. Mensen lopen mij voor de voeten als ze alle verschillende krantjes willen bemachtigen. Met vijf stuks onder de arm (en mij nogmaals voor de voeten lopende) gaat men verder. In de tunnel zie ik een man op de stapel kranten stampen om ze kleiner te maken zodat ze in zijn tas passen. Waar hij de tijd vandaan gaat halen om alles te lezen weet ik niet. Ik kom al niet aan een South China Morning Post toe en koop die daarom alleen in het weekend. Via de tunnel en een klein roltrappetje onder het One Peking Road gebouw kom ik bij de winkel van Ermenegildo Zegna waar altijd een klein plastic bordje staat met: 'Caution, Wet Floor'. Er lekt iets uit het plafond daar en dit is waarschijnlijk een constructiefout in het gebouw. In plaats van het te repareren, is het beter om gewoon een bordje neer te zetten. Aan het einde van Peking Road ben ik op Cantonroad, de stoplichten tikken luid en het licht is rood. Omdat er geen verkeer is steek ik gewoon over. Ik loop langs de verveeld kijkende, in vol ornaat geklede portier van het Marco Polo Hotel en zie een dikke Rolls Royce wegglijden. En dan ben ik aangekomen bij de Star House waar ons kantoor gevestigd is. Iemand stapt voor mij naar binnen en laat de deur in mijn gezicht vallen. Vandaag ligt de grond bezaaid met veren. Ik denk eerst dat er een kip geslacht is, maar zie dan verderop allemaal mensen met plumeau's de plafonds schoonmaken. Het is warm in de gangen, want de airco gaat pas om 8.00 aan. Ik stap de lift in en ga naar de zesde. Ik ben op kantoor en heb het een uur voor mijzelf.
Dit is de ochtendwandeling. Volgende keer de avondwandeling.
Voor mensen die de route willen volgen, hier is de kaart. Ga naar Google Maps en Streetview om te zien wat ik zie.
Rond 7:30 stap ik thuis in de middelste lift en vraag me af waarom die toch altijd enigszins naar sigaren ruikt. Beneden in de hal zit altijd hetzelfde meisje van Guest Services achter de balie en we Jo-Sannen elkaar. De portier verderop Jo-San ik ook en dan ga ik naar buiten. Op de stoep ligt standaard een enorme berg met vuilniszakken vol met plastic en glazen flessen die verzameld zijn vanuit alle kroegen in Minden Avenue. De straat is rommelig en wordt aangeveegd door vrouwtjes in fluoriserende hesjes en met mini-parapluutjes op hun hoofd. Ze zijn altijd heel dik ingepakt. Verderop sleept een man een krakkemikkige kar vol met zakken door de straat. Ik sla aan het einde van de straat rechts Minden Row op. Voor me doemt het enorme K11 gebouw op met op de plaza een kitscherige Kerstdisplay. Japanse toeristen nemen foto's. Op de hoek van Mody Road zit de makelaar en een plakkaat kots plakt trots tegen zijn stoep en raam. Weer iemand die niet tegen de drank kon. Ik loop Mody Road uit en kom langs het Holiday Inn Hotel waar ik zoals gewoonlijk van mijn sokken wordt gereden door een taxichauffeur die een Amerikaanse toerist naar de airport wil gaan brengen. Er staan enorm grote koffers op de stoep. Amerikanen.....
Daarna is er een keuze: met de trap naar beneden Tsim Sha Tsui station in of rechtdoor naar Nathan Road. Ik ga rechtdoor; nu kan het nog. Bij de ingang van het station zit standaard een aantal Afrikaanse vrouwen met flessen bier. Ze zijn luid (zowel qua stem, als qua kleding) en kijken altijd bozig. Waarom ze om half acht 's ochtends bier drinken, weet ik niet. En, wat doen ze daar? Over het hek hangt soms ook een verlopen Westerse vrouw met een blik bier. Vandaag niet. Er hangt nu een oude Chinese baas die erg dronken lijkt te zijn en het voor elkaar krijgt om een hardnekkige fluim zo zijn eigen neusgat in te spugen. Hij verslikt zich haast en moet luid hoesten.
Ik wandel de winkel met Chinese kruiden en gedroogde zeevruchten langs en het stinkt er zoals altijd naar rottend vuilnis. Dan kom ik bij Kowloon Park Drive en moet via de tunnel naar de overkant. Er staan tig vrouwtjes en mannetjes met krantjes die gratis worden uitgedeeld. Mensen lopen mij voor de voeten als ze alle verschillende krantjes willen bemachtigen. Met vijf stuks onder de arm (en mij nogmaals voor de voeten lopende) gaat men verder. In de tunnel zie ik een man op de stapel kranten stampen om ze kleiner te maken zodat ze in zijn tas passen. Waar hij de tijd vandaan gaat halen om alles te lezen weet ik niet. Ik kom al niet aan een South China Morning Post toe en koop die daarom alleen in het weekend. Via de tunnel en een klein roltrappetje onder het One Peking Road gebouw kom ik bij de winkel van Ermenegildo Zegna waar altijd een klein plastic bordje staat met: 'Caution, Wet Floor'. Er lekt iets uit het plafond daar en dit is waarschijnlijk een constructiefout in het gebouw. In plaats van het te repareren, is het beter om gewoon een bordje neer te zetten. Aan het einde van Peking Road ben ik op Cantonroad, de stoplichten tikken luid en het licht is rood. Omdat er geen verkeer is steek ik gewoon over. Ik loop langs de verveeld kijkende, in vol ornaat geklede portier van het Marco Polo Hotel en zie een dikke Rolls Royce wegglijden. En dan ben ik aangekomen bij de Star House waar ons kantoor gevestigd is. Iemand stapt voor mij naar binnen en laat de deur in mijn gezicht vallen. Vandaag ligt de grond bezaaid met veren. Ik denk eerst dat er een kip geslacht is, maar zie dan verderop allemaal mensen met plumeau's de plafonds schoonmaken. Het is warm in de gangen, want de airco gaat pas om 8.00 aan. Ik stap de lift in en ga naar de zesde. Ik ben op kantoor en heb het een uur voor mijzelf.
Dit is de ochtendwandeling. Volgende keer de avondwandeling.
Voor mensen die de route willen volgen, hier is de kaart. Ga naar Google Maps en Streetview om te zien wat ik zie.
dinsdag 22 november 2011
6. Vooruitgang zegt "Plof"
Binnen redelijk afzienbare tijd na aankomst hier had ik mijn nieuwe werk visum binnen. Twee weken had het geduurd, de vorige keer duurde het drie maanden! Het was goed te zien dat ze me nog niet vergeten waren! Maar met het ontvangen van de sticker voor in mijn paspoort was ik er nog niet. Ik had immers nog een Visitor's Visum. En die moest dus eerst afgesloten worden en dat kan alleen als Hong Kong verlaten wordt. Dat verlaten kan op allerlei manieren natuurlijk. Vliegreizen naar de Seychellen, Australië of andere exotische bestemmingen lonkten. Een lege portemonnaie deed dat ook, dus bleven Macau (met de ferry op en neer) en Shenzhen (met de trein naar de Chinese grens en daar even binnen wippen, de enige opties. Als gevolg van het hebben van een hekel aan Macau (vooral die bloody ferry die er twee maal 45 minuten over doet en de bijzonder oncomfortabele ferry terminals in zowel Hong Kong als Macau dragen hier aan bij) besloot ik dat de treinreis naar de Chinese grens mijn manier werd. Na een gezellig etentje bij M-Garden (beste vegetarische restaurant van Hong Kong) stapte ik om 20.45 op de trein naar de grens. Om 21:40 liep ik Hong Kong uit en 10 minuten later stond ik aan de Chinese kant van de grens. Op een dubieuze plek (eigenlijk is die hele grensovergang dubieus) plakte ik mijn Employment Visa in mijn paspoort en maakte ik rechtsomkeert. Twee controleposten verder was ik weer in Hong Kong en om 22.15 zat ik in de trein terug. Met geldig visum! Hoera! Maar ik was er nog niet helemaal.
Stap 2 was namelijk het heractiveren van mijn HK-ID Card. Ik had een brief meegekregen waarin stond dat ik vanaf de volgende werkdag bij de HK-Immigration Department bij een Self Service Station mijn HK-ID Card kon reactiveren (zodat ik voortaan de grens van Hong Kong met smart-card en vingerafdruk in en uit kan). Ik geloofde niet zo heel erg in die Self Service Stations, want bijna alles gaat hier omslachtig en onhandig met veel papierwinkel en nog meer personeel dat bezig gehouden moet worden. In de brief stond dat er deze Self Service Stations op de 5e tot en met de 8e verdieping te vinden waren. Vandaag ging ik er heen. Omdat ik geen zin om tig roltrappen op te moeten liep ik op de 5e verdieping aangekomen, een rondje totdat ik een tweetal Self Service Stations zag staan. Er stond boven: Smart Card Reader - Self Service Station. Ik zat goed.
Op het apparaat was een zwart scherm en daarnaast een gleuf. Naast de gleuf een bordje: 'Insert Smart Card ID'. Dat deed ik. Mijn kaart verdween de machine in en vervolgens hoorde ik het typische geluid van een plastic Smart Card ID die ergens op de bodem van de machine belandde. Floep! Klik! en Plof!
Het scherm bleef zwart. Ik dacht: "dit is niet echt Smart."
Ik waarschuwde een immigratie medewerker en die vroeg wat ik gedaan had. Ik legde het uit en hij zei: "Machine No Work!" Zover was ik inmiddels ook. Hij maakte de machine open en ik zag een metalen lege doos met op de bodem mijn HK-ID Card. Er zat helemaal niets in. Ik verwachte haast een krukje met daarnaast een kleine computer waarop normaliter een Chineesje zat die de card dan activeerde. Vooruitgang! De officier verwees mij naar de 8e verdieping. Daar aangekomen zag ik achter een berg hekjes en koordjes twee zelfde Self Service Stations als daarvoor. Maar dit keerde waren het schermen niet zwart. Er brandde licht. Er zat iemand in! Alleen, hoe kwam ik er? Het was overduidelijk niet de bedoeling dat ik langs al die koordjes en paaltjes heen ging. Toch deed ik dat. Een agent keek mij aan, maar zei niks. Ik hield voor de zekerheid wel mijn HK-ID vast en zwaaide daarmee nonchalant alsof ik daarmee doorgang verkreeg. Ik stopte mijn kaart weer in de machine. Deze keer geen plof. Het ging goed en binnen 1 minuut was mijn kaart weer geactiveerd en was ik weer helemaal een HK-Resident. Ik klopte op de machine en bedankte het Chineesje dat binnenin zat. Die vooruitgang is zo gek nog niet in Hong Kong.
Tot zover, Uw Man in Hong Kong
Stap 2 was namelijk het heractiveren van mijn HK-ID Card. Ik had een brief meegekregen waarin stond dat ik vanaf de volgende werkdag bij de HK-Immigration Department bij een Self Service Station mijn HK-ID Card kon reactiveren (zodat ik voortaan de grens van Hong Kong met smart-card en vingerafdruk in en uit kan). Ik geloofde niet zo heel erg in die Self Service Stations, want bijna alles gaat hier omslachtig en onhandig met veel papierwinkel en nog meer personeel dat bezig gehouden moet worden. In de brief stond dat er deze Self Service Stations op de 5e tot en met de 8e verdieping te vinden waren. Vandaag ging ik er heen. Omdat ik geen zin om tig roltrappen op te moeten liep ik op de 5e verdieping aangekomen, een rondje totdat ik een tweetal Self Service Stations zag staan. Er stond boven: Smart Card Reader - Self Service Station. Ik zat goed.
Op het apparaat was een zwart scherm en daarnaast een gleuf. Naast de gleuf een bordje: 'Insert Smart Card ID'. Dat deed ik. Mijn kaart verdween de machine in en vervolgens hoorde ik het typische geluid van een plastic Smart Card ID die ergens op de bodem van de machine belandde. Floep! Klik! en Plof!
Het scherm bleef zwart. Ik dacht: "dit is niet echt Smart."
Ik waarschuwde een immigratie medewerker en die vroeg wat ik gedaan had. Ik legde het uit en hij zei: "Machine No Work!" Zover was ik inmiddels ook. Hij maakte de machine open en ik zag een metalen lege doos met op de bodem mijn HK-ID Card. Er zat helemaal niets in. Ik verwachte haast een krukje met daarnaast een kleine computer waarop normaliter een Chineesje zat die de card dan activeerde. Vooruitgang! De officier verwees mij naar de 8e verdieping. Daar aangekomen zag ik achter een berg hekjes en koordjes twee zelfde Self Service Stations als daarvoor. Maar dit keerde waren het schermen niet zwart. Er brandde licht. Er zat iemand in! Alleen, hoe kwam ik er? Het was overduidelijk niet de bedoeling dat ik langs al die koordjes en paaltjes heen ging. Toch deed ik dat. Een agent keek mij aan, maar zei niks. Ik hield voor de zekerheid wel mijn HK-ID vast en zwaaide daarmee nonchalant alsof ik daarmee doorgang verkreeg. Ik stopte mijn kaart weer in de machine. Deze keer geen plof. Het ging goed en binnen 1 minuut was mijn kaart weer geactiveerd en was ik weer helemaal een HK-Resident. Ik klopte op de machine en bedankte het Chineesje dat binnenin zat. Die vooruitgang is zo gek nog niet in Hong Kong.
Tot zover, Uw Man in Hong Kong
zondag 20 november 2011
Hong Kong Calling - 3
Playlist "Hong Kong Calling" afl. 3 - 27 november 2011
Uur 1: 21.00 - 22.00
1. 48 Roses - Mariachi El Bronx
2. Kiss - Senor Coconut And His Orchestra
3. Business Time - Flight Of The Conchords
4. Honky Cat- Elton John
5. Look-Ka Py Py - The Meters
6. Shake Your Tail Feather - Ray Charles
7. Ham Jam (tofu mix instr) - Soul Session
8. Pop goes the Weasel - 3rd. Bass
9. She Sings At the Sun - Fun Lovin' Criminals
10. Black Room (1968) - Jun Mayuzumi
11. El Chuponcito - La Sonora Dinamita
12. Cumbia Malembe - Chancha Via Circuito
13. Giù nel buco nero (Way Down In The Hole) - Laura Fedele
14. Arizona Skies - Los Lobos
Uur 2: 22.00 - 23.00
1. L'amore Verra (You Can't Hurry Love) - The Supremes
2. Carnaval De Sao Vicente - Cesaria Evora
3. Is It Because I'm Black - Syl Johnson
4. Harmony - Sly & The Family Stone
5. Si Hecho Palante - Ticklah Feat Mayra Vega
6. Mulata assanhada- Rica Amabis
7. Asshole - Gotcha!
8. Hollereer - De Jeugd Van Tegenwoordig
9.. Do You Know What I Mean - Lee Michaels
10. No, klaszcz! (Clap Hands) - Kazik Staszewski
11. I Just Want To Make Love To Yo - Etta James
12. Kelly Watch The Stars (Moog Cookbook Remix) - Air
De volgende aflevering is zondag 4 december, 21.00 op Haarlem 105.
maandag 14 november 2011
5. Etensk(l)iekjes
Laatst ging ik het Vietnamese restaurant in de kelder van het gebouw naast me uitproberen (voor de overlevering, het was niet echt bijzonder en de prijs/kwaliteitsverhouding was niet goed) en terwijl ik mijn E-reader las en zat te prikken in mijn lamsvlees met munt, hoorde ik naast mij een gilletje, een zuchtje en toen ook nog een kreuntje. Ik keek naar wat er naast me gebeurde en verwachtte een Chinese remake van "When Harry Met Sally". Maar neen.
Naast me zat een teleurgesteld kijkend meisje met een camera in haar hand. Tegenover zat haar vriendje dat al in het gerecht geroerd en/of geprikt had. En dat had niet gemogen. Ze had eerst een foto van het gerecht willen maken. Hij schoof het eten weer wat bij elkaar en haalde iets uit zijn mond om dat vervolgens terug te leggen op het bord. Het meisje was tevreden en nam een foto. En nog een. Ging staan en nam er nog een. Allemaal foto's van redelijk middelmatig Vietnamees eten. Waren dit culinaire journalisten met een gevoel voor humor?
Nee, het waren gewone Hong Kong Chinezen. Want het nemen van foto's van je eten is hier heel normaal. Iedereen doet het. Zaterdag zat ik bij de Japanner en waren er mensen eindeloos bezig met het fotograferen van het bord met gefrituurde garnalen en zo. Dat het eten koud werd, leek ze niet zo te interesseren.
Ik kan me ook eens herinneren dat men met groot professioneel camera-gebeuren (iedereen heeft tegenwoordig een toestel waarmee een persfotograaf geen gek figuur meer slaat) eindeloos (zeker een dikke twintig minuten) in de weer was en met hun gedrentel en gedraal rond de tafel bijna een ober omver liepen. Een ober die toevallig wel met mijn eten aan kwam!
Wat doen die mensen nu met die foto's? Hebben ze een blog en plaatsen ze daarbij foto's van hun eten? Kan, maar vaak zijn de gerechten die gefotografeerd worden, helemaal niet zo bijzonder. Redelijk dertien in een dozijn. En dus moeten al die foto's enorm op elkaar lijken. En dat ze schrijven: "Vandaag rijst met kip, net als gisteren. Zie hier de foto." Misschien is het een kunstvorm, zoals in de film "Smoke" waar de figuur gespeeld door Harvey Keitel iedere dag om dezelfde tijd een foto van dezelfde straathoek nam. En toch was iedere foto anders. Goede film trouwens.
Doen ze dat trouwens thuis ook? Die bak met rijst met daarin wat stukken kip en kool fotograferen? Ik vraag het me af. Of dat ze de restjes van de vorige dag op de gevoelige plaat vastleggen.
Dat zijn dus echte k(l)iekjes!
Tot zover, Uw Man in Hong Kong
Naast me zat een teleurgesteld kijkend meisje met een camera in haar hand. Tegenover zat haar vriendje dat al in het gerecht geroerd en/of geprikt had. En dat had niet gemogen. Ze had eerst een foto van het gerecht willen maken. Hij schoof het eten weer wat bij elkaar en haalde iets uit zijn mond om dat vervolgens terug te leggen op het bord. Het meisje was tevreden en nam een foto. En nog een. Ging staan en nam er nog een. Allemaal foto's van redelijk middelmatig Vietnamees eten. Waren dit culinaire journalisten met een gevoel voor humor?
Nee, het waren gewone Hong Kong Chinezen. Want het nemen van foto's van je eten is hier heel normaal. Iedereen doet het. Zaterdag zat ik bij de Japanner en waren er mensen eindeloos bezig met het fotograferen van het bord met gefrituurde garnalen en zo. Dat het eten koud werd, leek ze niet zo te interesseren.
Ik kan me ook eens herinneren dat men met groot professioneel camera-gebeuren (iedereen heeft tegenwoordig een toestel waarmee een persfotograaf geen gek figuur meer slaat) eindeloos (zeker een dikke twintig minuten) in de weer was en met hun gedrentel en gedraal rond de tafel bijna een ober omver liepen. Een ober die toevallig wel met mijn eten aan kwam!
Wat doen die mensen nu met die foto's? Hebben ze een blog en plaatsen ze daarbij foto's van hun eten? Kan, maar vaak zijn de gerechten die gefotografeerd worden, helemaal niet zo bijzonder. Redelijk dertien in een dozijn. En dus moeten al die foto's enorm op elkaar lijken. En dat ze schrijven: "Vandaag rijst met kip, net als gisteren. Zie hier de foto." Misschien is het een kunstvorm, zoals in de film "Smoke" waar de figuur gespeeld door Harvey Keitel iedere dag om dezelfde tijd een foto van dezelfde straathoek nam. En toch was iedere foto anders. Goede film trouwens.
Doen ze dat trouwens thuis ook? Die bak met rijst met daarin wat stukken kip en kool fotograferen? Ik vraag het me af. Of dat ze de restjes van de vorige dag op de gevoelige plaat vastleggen.
Dat zijn dus echte k(l)iekjes!
Tot zover, Uw Man in Hong Kong
zaterdag 12 november 2011
Hong Kong Calling - 2
Playlist Hong Kong Calling, afl. 2 - 13 november 2011
Uur 1: 21.00 - 22.00
1. Soul Vibration - J-WALK
2. Fishin' Blues - Taj Mahal w/Vassar Clements and The Nitty Gritty Dirt Band
3.Call Me The Breeze - J.J. Cale
4. Work To Do - The Isley Brothers
5. Né La Thiass - Cheikh N'digel Lô
6. Amor Di Mundo - Cesaria Evora
7. Star 67 - Jaffa
8. Oyolima - Chief Stephen Osita Osadebe
9. Hero Theme - Infesticons
10. Go To Mexico - Cassandra Wilson
11. Tres Avisos - Calexico
Uur 2: 22.00 - 23.00
1. Home Cooking - Tony Allen
2. Hold On I'm Coming - Sapodilla Punch
3. Skaravan treasure - Sono Rhizmo
4. Pas Assez De Toi - Mano Negra
5. Swanee River - Hugh Laurie
6. Back Water Blues - Irma Thomas
7. Boliviana - Ibrahim Ferrer
8. Hyperbolicsyllabicsesquedalymistic - Isaac Hayes
9. El Bombo - Choc Quib Town
10. Ramblin' Man - Isobell Campbell & Mark Lanegan
11. Monkey Banana - Fela Kuti
12. Hang On Sloopy - Count Basie
Volgende aflevering: zondag 20 november, 21:00 op Haarlem 105.
woensdag 9 november 2011
4. Kakkerlak Centraal
Twee jaar lang hebben we gewoond in The Waterfront boven Kowloon Station en in die tijd hebben we slechts tweemaal een kakkerlak in huis gezien.
De eerste keer was memorabel, want de woorden: "We hebben in al die tijd dat we hier wonen, nog nooit een kakkerlak in huis gezien" hadden mijn mond nog niet verlaten of er wandelde een klein exemplaar voorbij. Op zijn dooie (k)akkertje. Enkele maanden later troffen we er nog eentje aan, achterop een badkamerdeur. Hij hield zich schuil, maar hij was vergeten dat het een schuifdeur was en we zouden hem uiteindelijk toch wel zien.
Met twee rake, ferme, welgemeende en vooral ook goedgeplaatste klappen verlieten beide insecten met een zogeheten klein applaus deze wereld. That. Was. It.
Ja, buiten op het plein zagen we ze wel eens voorbij racen. Of uitgespreid op een traptree ergens. Maar binnen nooit. We hielden het ook heel schoon en het was dus niet interessant voor de beesten.
Nu naar het heden. Ik woon nu 1 week, een honderdenvierde deel van mijn voorgaande periode, in The Pinnacle, centraal Kowloon en ik heb inmiddels al drie kakkerlakken op bezoek gehad.
De eerste, formaat muis, kwam vanuit de gang de kamer in gewandeld. Hij floot er nog net niet bij, maar het had gekund. Nu vind ik een spin of torretje in huis niet zo'n drama, maar dit was toch wel een grote jongen. Ik vermoed zelfs dat hij het gemunt had op de afstandsbediening van de televisie omdat hij iets wilde zien op het andere net. Het nieuws of zo. Ik was het daar echter niet mee eens en besloot snel afscheid te nemen van deze ongenode huisgast. Een korte, doch zeer trage achtervolging resulteerde in zijn vroegtijdige dood halverwege de wasmachine en het fornuis. Tot ziens!
De volgende middag liep een tweede, kleinere broer (of zus, dat kan ook, voordat ik kon kijken lag deze namelijk al in de wc) door de badkamer.
En terwijl ik Wytske al Skypende vertelde over deze ongein bespeurde ik vanuit een ooghoek iets op de muur naast me! Potverdrie! Weer een! Wytske luisterde vervolgens aan de andere kant van de wereld mee hoe ik en missloeg en het vervolgens voor elkaar kreeg het beest te doen laten ontsnappen.
Zucht. The Pinnacle is dus Kakkerlak centraal. Ik denk nu iedere keer iets vanuit een een of andere hoek te zien. Hoe schoon ik het huis ook houd (de schoonmaakster komt twee maal per week, ik weet het, het had van mij ook minder gemogen), denk ik dat ik wel vaker gasten ga hebben. Ik ga huur vragen.
En anders vallen er klappen.
Tot zover, Uw Man in Hong Kong.
De eerste keer was memorabel, want de woorden: "We hebben in al die tijd dat we hier wonen, nog nooit een kakkerlak in huis gezien" hadden mijn mond nog niet verlaten of er wandelde een klein exemplaar voorbij. Op zijn dooie (k)akkertje. Enkele maanden later troffen we er nog eentje aan, achterop een badkamerdeur. Hij hield zich schuil, maar hij was vergeten dat het een schuifdeur was en we zouden hem uiteindelijk toch wel zien.
Met twee rake, ferme, welgemeende en vooral ook goedgeplaatste klappen verlieten beide insecten met een zogeheten klein applaus deze wereld. That. Was. It.
Ja, buiten op het plein zagen we ze wel eens voorbij racen. Of uitgespreid op een traptree ergens. Maar binnen nooit. We hielden het ook heel schoon en het was dus niet interessant voor de beesten.
Nu naar het heden. Ik woon nu 1 week, een honderdenvierde deel van mijn voorgaande periode, in The Pinnacle, centraal Kowloon en ik heb inmiddels al drie kakkerlakken op bezoek gehad.
De eerste, formaat muis, kwam vanuit de gang de kamer in gewandeld. Hij floot er nog net niet bij, maar het had gekund. Nu vind ik een spin of torretje in huis niet zo'n drama, maar dit was toch wel een grote jongen. Ik vermoed zelfs dat hij het gemunt had op de afstandsbediening van de televisie omdat hij iets wilde zien op het andere net. Het nieuws of zo. Ik was het daar echter niet mee eens en besloot snel afscheid te nemen van deze ongenode huisgast. Een korte, doch zeer trage achtervolging resulteerde in zijn vroegtijdige dood halverwege de wasmachine en het fornuis. Tot ziens!
De volgende middag liep een tweede, kleinere broer (of zus, dat kan ook, voordat ik kon kijken lag deze namelijk al in de wc) door de badkamer.
En terwijl ik Wytske al Skypende vertelde over deze ongein bespeurde ik vanuit een ooghoek iets op de muur naast me! Potverdrie! Weer een! Wytske luisterde vervolgens aan de andere kant van de wereld mee hoe ik en missloeg en het vervolgens voor elkaar kreeg het beest te doen laten ontsnappen.
Zucht. The Pinnacle is dus Kakkerlak centraal. Ik denk nu iedere keer iets vanuit een een of andere hoek te zien. Hoe schoon ik het huis ook houd (de schoonmaakster komt twee maal per week, ik weet het, het had van mij ook minder gemogen), denk ik dat ik wel vaker gasten ga hebben. Ik ga huur vragen.
En anders vallen er klappen.
Tot zover, Uw Man in Hong Kong.
zondag 6 november 2011
Hong Kong Calling - 1
Playlist Hong Kong Calling afl 1. 6 november
Uur 1: 21.00 - 22.00
1. Do Yourself A Favor - Stevie Wonder
3. Yes We Can Can - Allen Toussaint
4. Insomnio - Café Tacuba
5. Sea Cruise - Franky Ford
6. This Is Hip - John Lee Hooker
7. Sea of Heartbreak - Johnny Cash
8. Quimey Neuquen (Chanca Via Circuito Remix) - Jose Larralde
9. Hot Hot Hot - Arrow (The King of Soca)
10. Crazy Day - Amp Fiddler
11. Da 10 Is Mightier Than Da Sword (Remix) - Gotcha!
12. Nagisa No Tenshi (It’s Not Unusual) - Mieko Hirota
Background: Theme From The Persuaders – John Barry
Uur 2: 22.00 -23.00
1. Everything I Play Is Gonna Be Funky - Lou Donaldson
2. Every Season - Tony Allen
3. Chaiyya Chaiyya - Sukhwinder Singh and Saphna Awasthi
4. You Can’t Hide Love - Hummingbird
5. Cry For Me Baby - Elmore James
6. Ruby Lee - Bill Withers
7. Love and Death - Ebo Taylor
8. Underwater Rhyme - Digital Underground
9. Le Bien, Le Mal - Jazzmatazz / MC Solaar
10. Rhyme For The Summer - G. Love And Special Sauce
11. Monsieur Cannibale - Sandy Distel
12. Big Rock Candy Mountain - Harry McClintock
13. Sneaking Sally Through The Alley - Lee Dorsey
14. Louie Louie - Iggy Pop
Background music: Boys, Boys, Boys (Sabrina) - Atom TM
Volgende aflevering: zondag 13 november 21:00 op Haarlem 105.
Volgende aflevering: zondag 13 november 21:00 op Haarlem 105.
vrijdag 4 november 2011
3. Kantonees is geen mooie taal
Kantonees is dus geen mooie taal. Vooral niet als het woensdagmorgen om 4:30 door een twintigtal dronken mensen op straat onder jouw slaapkamerraam geschreeuwd wordt. Tot 5:40 duurde het en toen waren ze allemaal weg. Waarheen weet ik niet, want wie gaat er nou op dinsdagavond tot 4:30 uit? Verder is het wel leuk om de taal weer te spreken. Hoe marginaal mijn beheersing van deze taal ook is. Op mijn nieuwe kantoor had ik de lachers op mijn hand en aan den broek toen ik een paar Kantonese zinnetjes bezigde. Het draait vooral om lange uithalen aan het einde. Het klinkt wat ruzieachtig als het hard gesproken wordt en stiekem als het gefluisterd wordt. Maar vooral dus die uithalen. Iemand zei ooit eens dat het hem deed denken aan mensen die van een klif af storten: aaaaaaaaaaaaahhhhhhhh!!!!
Die woensdagochtend zat de eerste dag er al op. Ik was naar bloody IKEA gegaan en wat is dat toch een irritante winkel. Ik wist wat ik moest hebben, wist min of meer ter hoogte waar ik moest zijn, maar kreeg het toch voor elkaar om eindeloos rond te dolen EN de helft te vergeten zodat ik vandaag weer moet.
Maar eerst moest ik terug naar de Apple dealer omdat mijn macbook standaard in het Chinees opende en ik niet precies wist waar de Taal en Tekst knop zat om hem op Nederlands te zetten. Gelukkig was het niet te ver weg, maar toch irritant dat er weer datzelfde stuk gelopen moest worden. Over Nathan Road. En mensen die Hong Kong kennen, weten dat Nathan Road (de grootste straat dwars door Kowloon van Zuid naar Noord) irritant lopen is omdat het niet alleen drukkig is, maar ook vergeven van Indiërs. Nu hoeft dat op zich geen probleem te zijn. Op zich. Maar het wordt wel een probleem als deze zelfde Indiers de hele tijd op zoek zijn naar buitenlanders om die vervolgens dan achterna te lopen terwijl ze roepen: "Tailor, Sir? Nice Suit" (eigenlijk 'Zoet' uitgesproken door hen)? Ook zijn er andere Indiërs die roepen: "Copy Handbag, Nice watch. Rolex. Sir? Have A Look!" De hele bloody tijd. Normaliter vermijd ik deze straat altijd, maar nu ontkom ik er niet aan. Ik woon er 1 straat achter en de weg naar kantoor (10 minuten) leidt ook via deze weg en een zijstraat al net zo vergeven van deze verkopers.
Althans, verkopers. Ze staan daar en roepen soms alleen heel lui: "Tailor". Ik denk dat ik van de week iets ga terugzeggen. "Painter!" of "Carpenter!" Ook ambachten. Dat maakt de wandeling toch weer interessanter, want nu moet ik er omheen slalommen en ze ontzettend negeren. Toeristen die nog netjes iets terug willen zeggen, komen minder snel van die gasten af. Of ik stort me al Kantonees wauwelend er midden in en schreeuw het uit. M'GOI! M'SAI! AAIIJJAAAAAHHHHHH!!!!
Tot zover, Uw Man in Hong Kong
Die woensdagochtend zat de eerste dag er al op. Ik was naar bloody IKEA gegaan en wat is dat toch een irritante winkel. Ik wist wat ik moest hebben, wist min of meer ter hoogte waar ik moest zijn, maar kreeg het toch voor elkaar om eindeloos rond te dolen EN de helft te vergeten zodat ik vandaag weer moet.
Maar eerst moest ik terug naar de Apple dealer omdat mijn macbook standaard in het Chinees opende en ik niet precies wist waar de Taal en Tekst knop zat om hem op Nederlands te zetten. Gelukkig was het niet te ver weg, maar toch irritant dat er weer datzelfde stuk gelopen moest worden. Over Nathan Road. En mensen die Hong Kong kennen, weten dat Nathan Road (de grootste straat dwars door Kowloon van Zuid naar Noord) irritant lopen is omdat het niet alleen drukkig is, maar ook vergeven van Indiërs. Nu hoeft dat op zich geen probleem te zijn. Op zich. Maar het wordt wel een probleem als deze zelfde Indiers de hele tijd op zoek zijn naar buitenlanders om die vervolgens dan achterna te lopen terwijl ze roepen: "Tailor, Sir? Nice Suit" (eigenlijk 'Zoet' uitgesproken door hen)? Ook zijn er andere Indiërs die roepen: "Copy Handbag, Nice watch. Rolex. Sir? Have A Look!" De hele bloody tijd. Normaliter vermijd ik deze straat altijd, maar nu ontkom ik er niet aan. Ik woon er 1 straat achter en de weg naar kantoor (10 minuten) leidt ook via deze weg en een zijstraat al net zo vergeven van deze verkopers.
Althans, verkopers. Ze staan daar en roepen soms alleen heel lui: "Tailor". Ik denk dat ik van de week iets ga terugzeggen. "Painter!" of "Carpenter!" Ook ambachten. Dat maakt de wandeling toch weer interessanter, want nu moet ik er omheen slalommen en ze ontzettend negeren. Toeristen die nog netjes iets terug willen zeggen, komen minder snel van die gasten af. Of ik stort me al Kantonees wauwelend er midden in en schreeuw het uit. M'GOI! M'SAI! AAIIJJAAAAAHHHHHH!!!!
Tot zover, Uw Man in Hong Kong
vrijdag 28 oktober 2011
2. Pakken!
En nu ben ik dus aan het pakken. Alleen, hoeveel kan ik meenemen?
Even op de site van Cathay Pacific gekeken en ik kom er achter dat ik zoveel koffers mag meenemen als ik wil. Dat klinkt goed. Alleen.... het gezamenlijke gewicht mag niet meer dan 20 kilo zijn. Dat is een goedgepakte koffer. En dan nog 3 lege koffers? Dat wordt lastig. Een vriend zegt volgende week HK-AMS-HK te moeten doen en zou een extra koffer mee kunnen nemen. Hij weet alleen niet zeker of hij de trip moet maken. Lastig. Op de website van Cathay Pacific zie ik dat als je Asia Miles Silver Member bent, je dan 30kg mag meenemen. Helaas heb ik de afgelopen twee jaar weinig gevlogen en ben ik terug naar Green Member. Geen extra 10kg dus. Maar er is nog een optie! Je (eigenlijk ik dus) kan reeds gespaarde Asia Miles inzetten om een extra koffer te mogen meenemen. Kijk!Hoeveel Miles had ik ook al weer? 35,000 miles nog over. Voor 20,000 miles mag ik een extra koffer. Hoera.
Ik ga bellen met een Nederlands nummer en krijg een keuze menu voor 1: Engels, 2: Guangdonghua (Kantonees) en 3: Putonghua (Mandarijn). Ik weet dan eigenlijk al hoe laat het is. Ik krijg straks een Chinees aan de lijn die wat Engels beheerst. Ik weet ook dat mijn missie nu al dreigt te stranden. Na eindeloos Robbie Williams' "Rock DJ" geluisterd te hebben neemt iemand in de verte op. Het meisje fluistert en ik denk eerst per ongeluk toch 2 of 3 te hebben ingedrukt. Ik versta er niets van. Maar dan zet ik mijn Hong Kong oren op en gooi een vertaalfilter over de woorden heen. Plots spreekt ze Engels. Ik vertel haar wat mijn dilemma is en na iedere stilte die ik laat vallen, herhaalt zij netjes wat ik zojuist gezegd heb. En ze zegt Mr. Scholz. Dat is goed. Want zo heet ik.
Meisje: Dus, Mr Scholz, u zegt dat u naar Hong Kong vliegt maandag en niet een, maar twee koffers moet meenemen en dat u uw Asia Miles wilt gebruiken voor de extra koffer?
U mag maar 1 koffer van maximaal 20kg meenemen.
Ik: Dat weet ik, daarom wil ik mijn Asia Miles inzetten voor een extra koffer van 20kg.
Meisje: Dus, Mr. Scholz, u wilt uw Asia Miles inzetten voor een extra koffer van 20kg?
Ik: Ja.
Meisje: Mr. Scholz, ik ga het opzoeken.
Tikkerdetik...tikkerdetik....geroezemoes...gek geklik....tikkerdetik...en daar is ze weer.
Meisje: Mr. Scholz, u heeft 20,000 miles nodig om een extra koffer mee te nemen.
Ik: Mooi, die heb ik. Doe maar!
Meisje: Mr. Scholz, eigenlijk (actually is hier het veel gebruikte woord) vliegt u maandag. Vandaag is het ook maandag en u moet dit tien dagen van te voren aanvragen. U vliegt over zeven dagen.
Ik: Dat weet ik, maar zo ingewikkeld is het toch niet. Jullie bieden de optie, ik heb de miles en dus.... hup. Of zo.
Meisje: Ja, maar het moet tien dagen zijn. Nu zijn het er zeven. Misschien kunt u heel goed inpakken?
Ik: Hm....daar heb ik niks aan. Wat kost overgewicht?
Meisje: Mr. Scholz, u wilt weten wat het kost om meer dan 20kg mee te nemen?
Dat is 60 dollar per kilo.
Ik: Hong Kong Dollar?
Meisje: Nee, US.
Ik: Oei.... laat maar.
Meisje: Mr. Scholz, kan ik u nog ergens anders mee helpen?
Ik besluit nog wat missing miles te claimen van een vlucht naar Boston van vorige maand. Ik heb ze nog niet bijgeschreven gekregen. Het meisje kan zien dat ik de vluchten heb gedaan, maar niet de miles bijschrijven. Ik moet dan weer een formulier uitprinten, mijn boardingpassen kopiëren en dat allemaal opsturen naar het service center in Hong Kong. Zucht, dat doe ik volgende week wel.
Nu moet ik dus gaan passen en meten. Een kluwen met kabels van computers en iPods ligt al klaar. De rest van de koffer vul ik op met schoenen en kleding. Dat wordt heel lastig. Gelukkig ben ik in december weer in Nederland en kan ik een tweede koffer meenemen. Of misschien toch maar wat nasturen?
Iemand nog die kant op?
Ik ga pakken!
Even op de site van Cathay Pacific gekeken en ik kom er achter dat ik zoveel koffers mag meenemen als ik wil. Dat klinkt goed. Alleen.... het gezamenlijke gewicht mag niet meer dan 20 kilo zijn. Dat is een goedgepakte koffer. En dan nog 3 lege koffers? Dat wordt lastig. Een vriend zegt volgende week HK-AMS-HK te moeten doen en zou een extra koffer mee kunnen nemen. Hij weet alleen niet zeker of hij de trip moet maken. Lastig. Op de website van Cathay Pacific zie ik dat als je Asia Miles Silver Member bent, je dan 30kg mag meenemen. Helaas heb ik de afgelopen twee jaar weinig gevlogen en ben ik terug naar Green Member. Geen extra 10kg dus. Maar er is nog een optie! Je (eigenlijk ik dus) kan reeds gespaarde Asia Miles inzetten om een extra koffer te mogen meenemen. Kijk!Hoeveel Miles had ik ook al weer? 35,000 miles nog over. Voor 20,000 miles mag ik een extra koffer. Hoera.
Ik ga bellen met een Nederlands nummer en krijg een keuze menu voor 1: Engels, 2: Guangdonghua (Kantonees) en 3: Putonghua (Mandarijn). Ik weet dan eigenlijk al hoe laat het is. Ik krijg straks een Chinees aan de lijn die wat Engels beheerst. Ik weet ook dat mijn missie nu al dreigt te stranden. Na eindeloos Robbie Williams' "Rock DJ" geluisterd te hebben neemt iemand in de verte op. Het meisje fluistert en ik denk eerst per ongeluk toch 2 of 3 te hebben ingedrukt. Ik versta er niets van. Maar dan zet ik mijn Hong Kong oren op en gooi een vertaalfilter over de woorden heen. Plots spreekt ze Engels. Ik vertel haar wat mijn dilemma is en na iedere stilte die ik laat vallen, herhaalt zij netjes wat ik zojuist gezegd heb. En ze zegt Mr. Scholz. Dat is goed. Want zo heet ik.
Meisje: Dus, Mr Scholz, u zegt dat u naar Hong Kong vliegt maandag en niet een, maar twee koffers moet meenemen en dat u uw Asia Miles wilt gebruiken voor de extra koffer?
U mag maar 1 koffer van maximaal 20kg meenemen.
Ik: Dat weet ik, daarom wil ik mijn Asia Miles inzetten voor een extra koffer van 20kg.
Meisje: Dus, Mr. Scholz, u wilt uw Asia Miles inzetten voor een extra koffer van 20kg?
Ik: Ja.
Meisje: Mr. Scholz, ik ga het opzoeken.
Tikkerdetik...tikkerdetik....geroezemoes...gek geklik....tikkerdetik...en daar is ze weer.
Meisje: Mr. Scholz, u heeft 20,000 miles nodig om een extra koffer mee te nemen.
Ik: Mooi, die heb ik. Doe maar!
Meisje: Mr. Scholz, eigenlijk (actually is hier het veel gebruikte woord) vliegt u maandag. Vandaag is het ook maandag en u moet dit tien dagen van te voren aanvragen. U vliegt over zeven dagen.
Ik: Dat weet ik, maar zo ingewikkeld is het toch niet. Jullie bieden de optie, ik heb de miles en dus.... hup. Of zo.
Meisje: Ja, maar het moet tien dagen zijn. Nu zijn het er zeven. Misschien kunt u heel goed inpakken?
Ik: Hm....daar heb ik niks aan. Wat kost overgewicht?
Meisje: Mr. Scholz, u wilt weten wat het kost om meer dan 20kg mee te nemen?
Dat is 60 dollar per kilo.
Ik: Hong Kong Dollar?
Meisje: Nee, US.
Ik: Oei.... laat maar.
Meisje: Mr. Scholz, kan ik u nog ergens anders mee helpen?
Ik besluit nog wat missing miles te claimen van een vlucht naar Boston van vorige maand. Ik heb ze nog niet bijgeschreven gekregen. Het meisje kan zien dat ik de vluchten heb gedaan, maar niet de miles bijschrijven. Ik moet dan weer een formulier uitprinten, mijn boardingpassen kopiëren en dat allemaal opsturen naar het service center in Hong Kong. Zucht, dat doe ik volgende week wel.
Nu moet ik dus gaan passen en meten. Een kluwen met kabels van computers en iPods ligt al klaar. De rest van de koffer vul ik op met schoenen en kleding. Dat wordt heel lastig. Gelukkig ben ik in december weer in Nederland en kan ik een tweede koffer meenemen. Of misschien toch maar wat nasturen?
Iemand nog die kant op?
Ik ga pakken!
dinsdag 25 oktober 2011
1. Terug naar Hong Kong
Na twee jaar in Nederland gezeten te hebben begin ik per 1 november met een nieuwe baan in Hong Kong. En dus komen er weer nieuwe verhalen.
Het boek "Man in Hong Kong" (zie www.bol.com) is al een tijdje uit en nu ga ik dus werken aan deel 2.
In "Man Weer In Hong Kong" zal ik verslag doen van de dingen die gebeuren, want Hong Kong/China blijft een plek om je telkens weer versteld doen te staan.
Verder kan je hier ook de playlist van mijn radioshow "Hong Kong Calling", die ik vanaf 6 november iedere zondagavond ga presenteren op Haarlem 105, vinden. En hopelijk ook podcasts....
Dus, zodra alles op orde is en alle techniek werkzaam is, binnenkort weer de eerste blog.
Mark Scholz
Het boek "Man in Hong Kong" (zie www.bol.com) is al een tijdje uit en nu ga ik dus werken aan deel 2.
In "Man Weer In Hong Kong" zal ik verslag doen van de dingen die gebeuren, want Hong Kong/China blijft een plek om je telkens weer versteld doen te staan.
Verder kan je hier ook de playlist van mijn radioshow "Hong Kong Calling", die ik vanaf 6 november iedere zondagavond ga presenteren op Haarlem 105, vinden. En hopelijk ook podcasts....
Dus, zodra alles op orde is en alle techniek werkzaam is, binnenkort weer de eerste blog.
Mark Scholz
Abonneren op:
Posts (Atom)