Shantou Airport is niet heel erg groot. Wel heel erg nieuw en inmiddels heel ver weg van wat dan ook (ons hotel sprak van 20 minuten, maar die informatie was duidelijk oud). We kwamen laat in de avond aan en het vliegveld was, op de mensen die bij ons in het vliegtuig zaten na, leeg. Buiten was het aardedonker en stonden er diverse smoezelige en vooral ook schimmige mensen rondom de deur geclusterd. Of we een taxi wilden. Nou, dat wilden we wel. '300 Yuan (30 euro)' zei iemand. Ik vroeg of hij 'Cheesy' was (Gek in het Cantonees) en zei dat ik 100 wel een redelijk compromis vond. Dat vond hij niet. Hij kwam terug met 290. Ik wimpelde hem weg en besloot de bus eens te checken. De dame bij de bus zei dat het 40 yuan was en dat we binnen in de hal een kaartje konden kopen. Dat gingen we doen. De taxichauffeur zag het mis gaan en kwam met een nieuw bod: 280! Bu Kwai (niet duur!). Ik vond van wel en terwijl ik naar binnen liep zei ik: '150 yuan! Ja of Nee?' Ik liep resoluut verder naar de busticket counter (terwijl ik eigenlijk geen zin had om met de bus te moeten gaan) en de taxichauffeur zei: 'Oke, 150 yuan.' Mooi! We maakten rechtsomkeert en liepen met hem mee richting een groepje rokende mannen. Er kwam een hele lange man vanuit dat groepje naar voren. De vent was enorm groot. Ik denk zo 1m90. Onze man riep wat, zei onze hotelnaam en ik dacht ook te kunnen opmaken dat er iets van 200 yuan viel. Ik zei: '150!' De mannen knikten. 150. We moesten de lange Chinees volgen.
We liepen een behoorlijk end over een verlaten parkeerterrein. In de verte stond een groepje gammele taxi's bumper aan bumper. Voor het instappen vroeg de chauffeur nog eens: '200, okela ? Ik zei: 150! We stapten in een taxi die midden tussen alle andere taxi's in stond. Er werd druk gemanoeuvreerd en na 5 minuten reden we heel hard achteruit het parkeerterrein af. Dat ging een tijdje zo door, we reden een stuk tegen de richting en toen waren we eindelijk het terrein af. Een grote driebaansweg met allemaal rode lantaarns strekte zich uit zover we konden zien. Er was helemaal niemand. We reden (inmiddels vooruit) knoertehard de duisternis in. Terwijl ik, ingeklemd achter de grote chauffeur, naar buiten keek naar de voorbij flitsende lantaarns riep deze nog eens 200? 150! was mijn antwoord.
Na een lange tijd niks, hielden de rode lantaarns op en werd de weg nog meer niks. Het wegdek werd slechter en de kapotte schokbrekers knalden er lustig op los. In het schamele licht van de ene koplamp van onze taxi ontwaarden we af en toe onverlichte auto's, schuifelende mensen en knetterende scootertjes. Langs de weg waren allemaal donkere gebouwen. Af en toe was er een werkplaats open en zaten mensen er iets onduidelijks te doen of te maken. De uitlaatgassen hingen in dikke wolken op de weg en onze chauffeur scheurde onverminderd voort richting de stad. Het was inderdaad een klere-end weg. Af en toe riep de chauffeur naar achteren. 200? en zei ik 150! Mijn baas vroeg dan weer: probeerde hij het weer?
Eindelijk waren we in de stad en het was nog steeds niet groots, maar na een tijd doemde er een groot mooi hotel op. Het zag er goed uit. Mijn baas wees er naar en zei: "zeg maar dat we hierheen willen".
Ik zag de naam van het hotel en zei: "daar gaan we ook heen. We zijn er. Hoera!"
Bij uitstappen gaf ik de chauffeur 150 yuan. Die werd boos en gilde iets over 200 yuan. Ik maakte een obsceen gebaar en liep weg.
Enige tijd later, het was inmiddels tegen elven, zaten we in het lobby-cafeetje en aten een hamburger die voor Chinese begrippen redelijk middelmatig goed was. Om ons heen zagen we wat mensen die duidelijk van een bruiloft kwamen. Ze hadden allemaal tasjes bij zich en sommigen waren grijs-roze in het gezicht: het teken dat ze teveel gedronken hadden. Een jongen werd bewusteloos tussen twee anderen naar een bank in de lobby gesleept en daar gedropt. Hij werd wakker, hoestte wat braaksel op, slikte dat weer in en raakte weer bewusteloos. Iemand goot wat water over zijn hoofd.
"He," vroeg mijn baas mij plotseling "zit er iemand achter mij?
"Nee."
"Die vent daar zit de hele tijd naar mij te zwaaien, maar ik ken hem niet"
Ïk draaide mij om. Een twintig meter verderop stond een duidelijk aangeschoten Chinese jongen in een leren jasje. Hij wankelde behoorlijk en hij stond te glimlachen en te zwaaien naar mijn baas.
"Als ik niet beter zou weten, zou ik zegegn dat hij zit te lonken naar je."
"Nou, daar heb ik helemaal geen zin in!"
Na een tijdje kwam de jongen naderbij. Hij stamelde wat en van dichtbij was zijn huidskleur nog roziger van de drank. Hij danste terwijl er geen muziek was.
"Sorry, sorry, sorry, sorry. ehm. Sorry. Ehm.. Me... No English. Sorry, sorry, sorry."
"Well, me no Chinese!""
De jongen ging zitten en ik vroeg ondertussen de rekening.
"Jij gaat?"
"Nee, ik betaal even, maar ik wil zien waar dit heen gaat!"
De jongen rotzooide met zijn telefoon en bleef Sorry (klonk eigenlijk meer als 'Soddy') stamelen.
Na een hele lange tijd liet hij zijn telefoon aan mijn baas zien.
Die zei: "Chinese! Can't read!"
"Sorry, sorry, sorry. Sorry, sorry. English. Me not. Sorry."
De jongen rommelde nog wat met zijn telefoon, keek mijn baas aan, keek nog eens naar zijn telefoon, keek weer op en zei: "I... Am ehm... Funny with you! Yes."
Hij keek er wat verlegen bij en terwijl ik van mijn stoel rolde van het lachen, besloot mijn baas dat het tijd was om te gaan. De jongen stond ook op en liep maar weg. We stapten de lift in en ik raadde mijn baas aan de knip goed op de deur te doen.
"Very Funny!" zei hij.
dinsdag 24 april 2012
zaterdag 21 april 2012
Hong Kong Calling - 20
Deze aflevering schuift dus door naar 29 april
Playlist "Hong Kong Calling" aflevering 20 - zondag 22 29 april
Uur 1: 21:00 - 22:00
1. Lady Linn And Her Magnificent Seven - I Don't Wanna Dance
2. Quantic & Alice Russell With The Combo Barbaro - Boogaloo 33
3. Labi Siffre - The Vulture
4. Terence Trent D'Arby - Neon Messiah
5. Dr. John - Locked Down
6. Medeski Martin and Wood - I Wanna Ride You
7. Locksmith - Unlock The Funk
8. Joe Bataan - Chick-a-Boom (Chris Joss Remix)
9. Heavy D & The Boyz - Cuz He'z Alwayz Around
10. Lucky Fonz III - Wat Ook Een Ander Zegt (Ft. Janne Schra)
11. George Michael- I Want Your Sex (Parts 1 & 2)
Uur 2: 22:00 - 23:00
1. Kronos Quartet & Tom Waits - Way Down In The Hole
2. Syl Johnson - Take Me to the River
3. The Meters - Hey Pocky A-Way
4. Joe Tex - I Gotcha
5. Sergio Mendes - You And I
6. A Tribe Called Quest - Luck of Lucien
7. The Commodores - Young Girls are My Weakness
8. Bill Withers - Lonely Town, Lonely Street
9. La Sonora Dinamita - El Chuponcito
10. Andre van Duin - Belt U Maar!
11. Koop - Koop Island Blues (Featuring Ane Brun)
12. The Temptations - Sei Solo Tu (The Way You Do The Things You Do)
13. Eddie Lang - Gonna Make You Eat My Words
14. Wolfgang Ambros - Durt bin i daham (In The Neighbourhood)
De volgende aflevering wordt uitgezonden op zondag 6 mei op www.haarlem105.nl
zondag 15 april 2012
Hong Kong Calling - 19
Playlist "Hong Kong Calling" aflevering 19 - zondag 15 april
Uur 1: 21:00 - 22:00
1. Doctor Krápula - El Pibe De Mi Barrio
2. Nicotine - Snap Out Of It
3. James Brown - Mother Popcorn
4. The Commodores - The Bump
5. Monie Love - It's Shame (My Sister)
6. Young MC - Got More Rhymes
7. The Limp Twins - Moving Closer To The Sofa
8. Alex Clare - Hands Are Clever
9. Café Tacuba - Insomnio
10. Dr. John - I Ate Up The Apple Tree
11. Louis Jordan - Buzz Me
12. Gotcha! - H'lem Shuffle
Uur 2: 22:00 - 23:00
1. Doris Svensson - Don't
2. C2C - The Beat
3. Mexican Institute Of Sound - El Microfono
4. Lee Fields & The Expressions - Last Ride
5. Muddy Waters Band - Tiger in Your Tank
6. Bob & Tru Tones - Don't Blame This Joint
7. Mint Condition - Funky Weekend
8. Lefties Soul Connection - Freaky Frankie
9. Bill Withers - I Don't Know
10. Gerd Koster (The Piano Has Been Drinking) - 16 Memme en d Vringmachine
11. Red Hot Chili Peppers - Sir Psycho Sexy
12. The Esso Trinidad Steel Band - I Want You Back
13. Jean-Michel Jarre - Zoolookologie (Extended Remix)
(excuses voor de late post, was het gisteren geheel vergeten!)
De volgende aflevering wordt uitgezonden op zondag 22 april op www.haarlem105.nl
woensdag 11 april 2012
15. Weet niet
“Wo bu zhi dao! Wo bu zhi dao”gilt onze chauffeur. “Ik weet het niet! Ik weet het niet!” We sukkelden met 5km per uur over de snelweg terwijl hij in zijn telefoon aan het gillen was. We keken ondertussen door de achteruit of er iemand achterop ons zou knallen. Iedere keer als hij ging bellen deed hij dit: volledig vergeten dat hij aan het autorijden was. Zodra we abrupt vaart minderden en begonnen te slingeren, wisten we dat de chauffeur weer ging bellen. En bellen deed hij vaak, want hij had werkelijk geen flauw benul waar hij was of waar heen moest.
Hij moest van Dongguan, naar Panyu in Zuid Guangzhou rijden. Op de kaart is er een obstakel: The Pearl River Delta. Hij moest dus eerst noorderlijk richting Guangzhou, dan west/zuidwest naar Macau om dat water over te komen en dan weer noordelijk naar Guangzhou. Niet heel ingewikkeld. De wegen hebben nummers en er is zoiets als navigatie. En zijn beroep was chauffeur!
Op zich had het feit dat hij met een klein volgekriebeld papiertje op weg ging ons moeten verontrusten, maar de eigenaar van de fabriek had gebeld met de andere fabriek en het was allemaal duidelijk. De chauffeur wist waar hij heen moest. Het zou 90 minuten rijden zijn. Toen we na dik een uur voor een tweede keer langs een opvallend gebouw scheurden begon ik te vermoeden dat ons chauffeur het een stuk minder goed wist en toen we voor de derde keer langs dit gebouw denderden, wist ik wel hoe laat het was. Het ging lastig worden. Ik belde onze afspraak en vroeg hem de chauffeur uit te leggen hoe of wat. Na wat gemompel kreeg ik de telefoon terug. De chauffeur wist het, maar het was nog zeker 90 minuten rijden! Toen we eindelijk een brug over reden wist ik dat we aan de westkant van de Delta waren. Ik zag borden met Macau en zelfs Panyu staan. Nu ging het goed komen! Ik had nog eens contact met onze afspraak en gaf aan waar we reden. Het klonk hoopgevend, we waren 20 minuten van onze afspraak af.
Ik wist toen nog niet dat onze chauffeur besloot om geen enkel bord te lezen en gewoon als een wilde over een willekeurige weg te scheuren in de hoop uit te komen waar hij moest zijn. We passeerden diverse tolstations (soms reden we van de tolweg af om meteen weer om te draaien en weer de weg terug te nemen) en het geld raakte op. De chauffeur belde regelmatig en gilde dan dat hij de weg niet wist.
Hij moest van Dongguan, naar Panyu in Zuid Guangzhou rijden. Op de kaart is er een obstakel: The Pearl River Delta. Hij moest dus eerst noorderlijk richting Guangzhou, dan west/zuidwest naar Macau om dat water over te komen en dan weer noordelijk naar Guangzhou. Niet heel ingewikkeld. De wegen hebben nummers en er is zoiets als navigatie. En zijn beroep was chauffeur!
Op zich had het feit dat hij met een klein volgekriebeld papiertje op weg ging ons moeten verontrusten, maar de eigenaar van de fabriek had gebeld met de andere fabriek en het was allemaal duidelijk. De chauffeur wist waar hij heen moest. Het zou 90 minuten rijden zijn. Toen we na dik een uur voor een tweede keer langs een opvallend gebouw scheurden begon ik te vermoeden dat ons chauffeur het een stuk minder goed wist en toen we voor de derde keer langs dit gebouw denderden, wist ik wel hoe laat het was. Het ging lastig worden. Ik belde onze afspraak en vroeg hem de chauffeur uit te leggen hoe of wat. Na wat gemompel kreeg ik de telefoon terug. De chauffeur wist het, maar het was nog zeker 90 minuten rijden! Toen we eindelijk een brug over reden wist ik dat we aan de westkant van de Delta waren. Ik zag borden met Macau en zelfs Panyu staan. Nu ging het goed komen! Ik had nog eens contact met onze afspraak en gaf aan waar we reden. Het klonk hoopgevend, we waren 20 minuten van onze afspraak af.
Ik wist toen nog niet dat onze chauffeur besloot om geen enkel bord te lezen en gewoon als een wilde over een willekeurige weg te scheuren in de hoop uit te komen waar hij moest zijn. We passeerden diverse tolstations (soms reden we van de tolweg af om meteen weer om te draaien en weer de weg terug te nemen) en het geld raakte op. De chauffeur belde regelmatig en gilde dan dat hij de weg niet wist.
Tien minuten later reden we een enorme brug op en zag ik een bord met Dongguan. We reden weer oostwaards en waren weer aan de verkeerde kant van de Delta. Ik koeterwaalde in het Chinees tegen de chauffeur dat het een eikel was en waarom we nou weer richting Dongguan aan het rijden waren. Hij begon zijn telefoon te pakken, belde, gilde “Wo bu zhi dao” en smeet doen zijn telefoon door de auto. Hij zocht in het handschoenenkastje, vond een navigatiesysteem, constateerde dat deze leeg was en smeet hem weer terug. We hadden er genoeg van. We zaten inmiddels drie uur in de auto en we moesten die middag nog naar Shantou vliegen. We overlegden met elkaar en met onze afspraak. Naar de airport was een betere optie en onze afspraak zou daar heen komen. Staande onder een enorm bord waar, weliswaar in het Chinees, maar ook met pictogram van een vliegtuig, 'Bayun Airport' op stond, zei ik de chauffeur dat hij naar de airport moest rijden. Hij gilde weer dat hij het niet wist. Hij kende de weg niet. In mijn beste Chinees zei ik: “Bloody Hell man! Kijk! Bord! Airport! Rechtdoor!”
Het komende half uur moesten we de chauffeur leiden over de weg. De airport stond prima aangegeven, maar bij de iedere afrit twijfelde hij. Er stonden twee borden. Het ene bord zei: 'TO AIRPORT'. Het andere bord zei: 'NOT TO AIRPORT'. “Links” gilden we telkens. “Wo bu zhi dao”gilde de chauffeur terug. Ondertussen knipperde inmiddels het lampje van de brandstof. De tank was nagenoeg leeg omdat onze chauffeur alle pompstations langs de weg genegeerd had. Nu was er natuurlijk geen een te zien. Wij dachten alleen maar: nog 2 km, nog 1km. Op de airport aangekomen moesten we de tolweg af en stonden er 15 poorten. Boven 13 poorten stond er in het Chinees: 'Bayun Airport'. Ik kon dat nog wel lezen. Boven 2 poorten stond iets anders. Ik kon dat niet lezen, maar wist: die moeten we niet hebben. De chauffeur scheurde natuurlijk naar die twee poortjes om vervolgens weer achteruit te moeten. We zuchtten nog eens flink maar eindelijk waren we op de airport. Hij reed nu echt heel traag (omdat we op benzinedampen reden en ook omdat hij nog steeds niet wist waar hij heen moest: DEPARTURES en ARRIVALS waren voor hem onbekende dingen). Na 3,5 uur op de achterbank opgevouwen gezeten te hebben, stonden we eindelijk naast de auto. De chauffeur stamelde wat en stond er bedremmeld bij. Ik geloof dat hij zelfs 'Sorry' zei.
Ik zei: “Wo bu zhi dao!”
Het komende half uur moesten we de chauffeur leiden over de weg. De airport stond prima aangegeven, maar bij de iedere afrit twijfelde hij. Er stonden twee borden. Het ene bord zei: 'TO AIRPORT'. Het andere bord zei: 'NOT TO AIRPORT'. “Links” gilden we telkens. “Wo bu zhi dao”gilde de chauffeur terug. Ondertussen knipperde inmiddels het lampje van de brandstof. De tank was nagenoeg leeg omdat onze chauffeur alle pompstations langs de weg genegeerd had. Nu was er natuurlijk geen een te zien. Wij dachten alleen maar: nog 2 km, nog 1km. Op de airport aangekomen moesten we de tolweg af en stonden er 15 poorten. Boven 13 poorten stond er in het Chinees: 'Bayun Airport'. Ik kon dat nog wel lezen. Boven 2 poorten stond iets anders. Ik kon dat niet lezen, maar wist: die moeten we niet hebben. De chauffeur scheurde natuurlijk naar die twee poortjes om vervolgens weer achteruit te moeten. We zuchtten nog eens flink maar eindelijk waren we op de airport. Hij reed nu echt heel traag (omdat we op benzinedampen reden en ook omdat hij nog steeds niet wist waar hij heen moest: DEPARTURES en ARRIVALS waren voor hem onbekende dingen). Na 3,5 uur op de achterbank opgevouwen gezeten te hebben, stonden we eindelijk naast de auto. De chauffeur stamelde wat en stond er bedremmeld bij. Ik geloof dat hij zelfs 'Sorry' zei.
Ik zei: “Wo bu zhi dao!”
Abonneren op:
Posts (Atom)