15. Weet niet

“Wo bu zhi dao! Wo bu zhi dao”gilt onze chauffeur. “Ik weet het niet! Ik weet het niet!” We sukkelden met 5km per uur over de snelweg terwijl hij in zijn telefoon aan het gillen was. We keken ondertussen door de achteruit of er iemand achterop ons zou knallen. Iedere keer als hij ging bellen deed hij dit: volledig vergeten dat hij aan het autorijden was. Zodra we abrupt vaart minderden en begonnen te slingeren, wisten we dat de chauffeur weer ging bellen. En bellen deed hij vaak, want hij had werkelijk geen flauw benul waar hij was of waar heen moest.

Hij moest van Dongguan, naar Panyu in Zuid Guangzhou rijden. Op de kaart is er een obstakel: The Pearl River Delta. Hij moest dus eerst noorderlijk richting Guangzhou, dan west/zuidwest naar Macau om dat water over te komen en dan weer noordelijk naar Guangzhou. Niet heel ingewikkeld. De wegen hebben nummers en er is zoiets als navigatie. En zijn beroep was chauffeur!
Op zich had het feit dat hij met een klein volgekriebeld papiertje op weg ging ons moeten verontrusten, maar de eigenaar van de fabriek had gebeld met de andere fabriek en het was allemaal duidelijk. De chauffeur wist waar hij heen moest. Het zou 90 minuten rijden zijn. Toen we na dik een uur voor een tweede keer langs een opvallend gebouw scheurden begon ik te vermoeden dat ons chauffeur het een stuk minder goed wist en toen we voor de derde keer langs dit gebouw denderden, wist ik wel hoe laat het was. Het ging lastig worden. Ik belde onze afspraak en vroeg hem de chauffeur uit te leggen hoe of wat. Na wat gemompel kreeg ik de telefoon terug. De chauffeur wist het, maar het was nog zeker 90 minuten rijden! Toen we eindelijk een brug over reden wist ik dat we aan de westkant van de Delta waren. Ik zag borden met Macau en zelfs Panyu staan. Nu ging het goed komen! Ik had nog eens contact met onze afspraak en gaf aan waar we reden. Het klonk hoopgevend, we waren 20 minuten van onze afspraak af.
Ik wist toen nog niet dat onze chauffeur besloot om geen enkel bord te lezen en gewoon als een wilde over een willekeurige weg te scheuren in de hoop uit te komen waar hij moest zijn. We passeerden diverse tolstations (soms reden we van de tolweg af om meteen weer om te draaien en weer de weg terug te nemen) en het geld raakte op. De chauffeur belde regelmatig en gilde dan dat hij de weg niet wist.

Tien minuten later reden we een enorme brug op en zag ik een bord met Dongguan. We reden weer oostwaards en waren weer aan de verkeerde kant van de Delta. Ik koeterwaalde in het Chinees tegen de chauffeur dat het een eikel was en waarom we nou weer richting Dongguan aan het rijden waren. Hij begon zijn telefoon te pakken, belde, gilde “Wo bu zhi dao” en smeet doen zijn telefoon door de auto. Hij zocht in het handschoenenkastje, vond een navigatiesysteem, constateerde dat deze leeg was en smeet hem weer terug. We hadden er genoeg van. We zaten inmiddels drie uur in de auto en we moesten die middag nog naar Shantou vliegen. We overlegden met elkaar en met onze afspraak. Naar de airport was een betere optie en onze afspraak zou daar heen komen. Staande onder een enorm bord waar, weliswaar in het Chinees, maar ook met pictogram van een vliegtuig, 'Bayun Airport' op stond, zei ik de chauffeur dat hij naar de airport moest rijden.  Hij gilde weer dat hij het niet wist. Hij kende de weg niet. In mijn beste Chinees zei ik: “Bloody Hell man! Kijk! Bord! Airport! Rechtdoor!”
Het komende half uur moesten we de chauffeur leiden over de weg. De airport stond prima aangegeven, maar bij de iedere  afrit twijfelde hij. Er stonden twee borden. Het ene bord zei: 'TO AIRPORT'. Het andere bord zei: 'NOT TO AIRPORT'. “Links” gilden we telkens. “Wo bu zhi dao”gilde de chauffeur terug. Ondertussen knipperde inmiddels het lampje van de brandstof. De tank was nagenoeg leeg omdat onze chauffeur alle pompstations langs de weg genegeerd had. Nu was er natuurlijk geen een te zien. Wij dachten alleen maar: nog 2 km, nog 1km. Op de airport aangekomen moesten we de tolweg af en stonden er 15 poorten. Boven 13 poorten stond er in het Chinees: 'Bayun Airport'. Ik kon dat nog wel lezen. Boven 2 poorten stond iets anders. Ik kon dat niet lezen, maar wist: die moeten we niet hebben. De chauffeur scheurde natuurlijk naar die twee poortjes om vervolgens weer achteruit te moeten. We zuchtten nog eens flink maar eindelijk waren we op de airport. Hij reed nu echt heel traag (omdat we op benzinedampen reden en ook omdat hij nog steeds niet wist waar hij heen moest: DEPARTURES en ARRIVALS waren voor hem onbekende dingen). Na 3,5 uur op de achterbank opgevouwen gezeten te hebben, stonden we eindelijk naast de auto. De chauffeur stamelde wat en stond er bedremmeld bij. Ik geloof dat hij zelfs 'Sorry' zei.
Ik zei: “Wo bu zhi dao!”