Laatst ging ik het Vietnamese restaurant in de kelder van het gebouw naast me uitproberen (voor de overlevering, het was niet echt bijzonder en de prijs/kwaliteitsverhouding was niet goed) en terwijl ik mijn E-reader las en zat te prikken in mijn lamsvlees met munt, hoorde ik naast mij een gilletje, een zuchtje en toen ook nog een kreuntje. Ik keek naar wat er naast me gebeurde en verwachtte een Chinese remake van "When Harry Met Sally". Maar neen.
Naast me zat een teleurgesteld kijkend meisje met een camera in haar hand. Tegenover zat haar vriendje dat al in het gerecht geroerd en/of geprikt had. En dat had niet gemogen. Ze had eerst een foto van het gerecht willen maken. Hij schoof het eten weer wat bij elkaar en haalde iets uit zijn mond om dat vervolgens terug te leggen op het bord. Het meisje was tevreden en nam een foto. En nog een. Ging staan en nam er nog een. Allemaal foto's van redelijk middelmatig Vietnamees eten. Waren dit culinaire journalisten met een gevoel voor humor?
Nee, het waren gewone Hong Kong Chinezen. Want het nemen van foto's van je eten is hier heel normaal. Iedereen doet het. Zaterdag zat ik bij de Japanner en waren er mensen eindeloos bezig met het fotograferen van het bord met gefrituurde garnalen en zo. Dat het eten koud werd, leek ze niet zo te interesseren.
Ik kan me ook eens herinneren dat men met groot professioneel camera-gebeuren (iedereen heeft tegenwoordig een toestel waarmee een persfotograaf geen gek figuur meer slaat) eindeloos (zeker een dikke twintig minuten) in de weer was en met hun gedrentel en gedraal rond de tafel bijna een ober omver liepen. Een ober die toevallig wel met mijn eten aan kwam!
Wat doen die mensen nu met die foto's? Hebben ze een blog en plaatsen ze daarbij foto's van hun eten? Kan, maar vaak zijn de gerechten die gefotografeerd worden, helemaal niet zo bijzonder. Redelijk dertien in een dozijn. En dus moeten al die foto's enorm op elkaar lijken. En dat ze schrijven: "Vandaag rijst met kip, net als gisteren. Zie hier de foto." Misschien is het een kunstvorm, zoals in de film "Smoke" waar de figuur gespeeld door Harvey Keitel iedere dag om dezelfde tijd een foto van dezelfde straathoek nam. En toch was iedere foto anders. Goede film trouwens.
Doen ze dat trouwens thuis ook? Die bak met rijst met daarin wat stukken kip en kool fotograferen? Ik vraag het me af. Of dat ze de restjes van de vorige dag op de gevoelige plaat vastleggen.
Dat zijn dus echte k(l)iekjes!
Tot zover, Uw Man in Hong Kong
Geen opmerkingen:
Een reactie posten