Stap 1 is wachten op de lift en dat kan lang duren omdat ze A: traag zijn, B: vol zijn, C: overal stoppen en D: heel erg traag en nog voller zijn. Beneden in de gangen is het nu ijskoud. De airco staat belachelijk laag en er hangen nog net geen ijspegels aan de neuzen van de diverse mannetjes en vrouwtjes die her en der staan te zitten (of zitten te staan). Buiten staat een vriendelijke Indiër die mensen ronselt voor zijn kleermakerswinkel. Ik ken hem, hij kent mij en we hebben een wederzijdse verstandhouding: ik heb ooit beloofd dat als ik iets nodig heb, ik naar hem ga (een belofte die ik niet ga nakomen) en hij vraagt mij niet iedere dag weer of ik een tailor nodig heb (en weet dat ik mijn belofte niet ga nakomen). Werkt prima dus. Buiten staat een Ferrari Testarossa in nieuwstaat (terwijl deze auto uit de jaren 80 komt) tussen de vuilnisbakken te glimmen en een verfomfaaide Chinees stapt net uit. Bij het Marco Polo Hotel staan nu verkeersagentjes die voetgangers er van weerhouden onder bussen en auto's die de garage uitkomen te lopen. Die auto's rijden namelijk gewoon door, ook als de weg voor ze vol met auto's staat. Verderop staat een rij met Chinezen bij de Hermes winkel en daarnaast is een nog langere rij bij Chanel. Klaarblijkelijk mag je niet zomaar binnen lopen. Er staan heuse dranghekjes. Maar wel chique dranghekjes, want ze zijn van rood pluche en glimmend chroom gemaakt. Als ik zie dat het stoplicht voor de auto's ter hoogte van Peking Road op rood staat, steek ik hier over omdat de overkant veel rustiger is en ik niet hoef te slalommen om de slenterende mensen.
Op de hoek ontwijk ik een Indiër die me zijn kleermakershop in wil krijgen. Ook in Peking Road staan er mini-dranghekjes en wachtende mensen bij de Cartier winkel. Ik wurm me door de mensenmassa heen en stort mij van de trap onder One Peking Road. Beneden in de tunnel is het erg druk. Halverwege ligt een uitgemergeld persoon te bedelen (ik weet nooit zo goed of ik nou iedere dag geld moet geven, dus doe dit maar eenmaal per week) en staat er iemand met een gitaar en een panfluit shitmuziek te maken. Een stuk verderop staat een vrouw met microfoon en versterker Chinese Evergreens te vertolken. Ik heb ooit eens gelezen dat ze goed is. Dat neem ik dan maar aan. Snel weer naar boven, verder Peking Road door. Ik ontwijk diverse Indiërs die horloges, tassen en kleding willen slijten en houd mijn neus dicht bij het vieze winkeltje dat gedroogde zeevruchten en gekke medicijnen verkoopt. Ernaast is een winkel waar een vrouw altijd prullaria aanprijst door middel van een omroepinstallatie. Er staan een boel mensen voor haar kraam (en in de weg op straat). Aangekomen bij iSquare zie ik dat de Ferrero Rocher Kerstboom inmiddels staat. Of het echt allemaal chocolaatjes zijn vraag ik me af.
Ik ga even naar de supermarkt onder K11 om wat ontbijtspullen (en ik overweeg, heel gek, Ferrero Rocher te kopen) voor de volgende ochtend te halen. Zoals gewoonlijk schalt Mariah Carey's "All I Want For Christmas" op het plein met het Kersttafereel. Direct naast de ingang naar de supermarkt hangt een
enorm kunstwerk dat gemaakt is van geroosterd brood en toast. Ik besluit maar eens een foto te maken. Het is zeker 4m bij 3m. Maar de toast is vast niet eetbaar meer. Het ruikt wel altijd lekker daar.
Na het shoppen, ga ik snel naar huis. In Minden Avenue aangekomen staat de straat nu vol met busjes en hangen er allemaal Indiërs (het is niet anders, ik zie alleen maar Indiërs) rond op stoelen en banken. Er wordt gesleept met dozen en wat er nu precies gebeurt weet ik niet. Een zwarte Lamborghini scheurt heel hard over de 500m die onze straat lang is. Dit soort auto's zijn toch volkomen nutteloos in Hong Kong.
Maakt niet uit. Ik ben thuis. Masterchef begint om 18:40. Jammer dat ik niet met W. kan kijken. Maar ja, over twee weken ben ik in Haarlem!
Tot zover, Uw Man in Hong Kong
Geen opmerkingen:
Een reactie posten