18. Fietsen in Hong Kong

W vroeg al tijden waarom ik niet gewoon buiten ging fietsen in Hong Kong. Ik zei dan dat het te warm was, te druk, waar moest ik heen, met de fiets in de MTR ging gewoon niet en meer van dat soort smoezen. En dus zat ik vier, tot vijf dagen in de week beneden in de sportschool op een fiets. Ik staar dan 40 minuten lang naar de muur voor me en luister muziek, terwijl naast me een Chinees op de loopband hardloopt en om de 5 seconden kucht. Afgezien van de muziek, is er geen reet, bal en ook moer aan. Totdat iemand mij toch overhaalde om toch eens buiten te fietsen en daar zat ik op een gehuurde mountain bike en bedwong ik een heuvel terwijl ik van Ma On Shan naar Sai Kung reed. De fiets was heel slecht en de ketting vloog er continu van af. Ik zweette liters tegelijk, maar afgezien daarvan, vond ik het best te doen. De beslissing was dan ook genomen. Ik haal mijn eigen fiets vanuit Haarlem naar Hong Kong! Een week later stond er een bezweet mannetje voor de deur en gingen we samen naar het parkeerdek. Tussen een Lamborghini, een Porsche en een Maybach stond een houten kist op de laadklep van een vrachtwagentje. Na tig spijkers er uit geschroefd te hebben (ik stond er bij, zweette toch, en keek er naar), kwam daar mijn fiets uit een gewatteerde kist. Banden waren plat, maar verder zag hij er prima uit. Meteen even naar de bikeshop hierom de hoek gegaan en twintig minuten later (en niks hoeven af te rekenen) was hij gereed. Fijne service. Kom daar maar eens om in Nederland. Dan moet je drie weken van te voren een afspraak maken en heeft men commentaar!

Een dag later reden we 's ochtends de straat uit en sjeesden over de straten van Tsim Sha Tsui en Mong Kok om vervolgens bij Wong Tai Sin er achter te komen dat er een fikse berg tussen ons en ShaTin in zat en dat we met de fiets niet door de tunnel mochten. Dan maar de MTR in. Officieel moet het voorwiel uit de fiets gehaald worden, want..... dan is hij minder groot. Dat de fiets dan ook onhandelbaar wordt en de berijder van de fiets dan geen hand vrij heeft om zich vast te houden, is er niet bij bedacht. Ook niet dat het geen bal uit maakt met of zonder wiel: de fiets blijft even groot. Daarom besloten we ook de regels aan de fietsschoen te lappen en gewoon helemaal aan het einde van de metro in te stappen. Zijn we niemand tot last. Wiel bleef er lekker in.

In ShaTin stapten we weer op de fiets en al snel reden we op een fijn fietspad langs het kanaal. Dat fijne fietspad is wel een hindernisbaan omdat er overal stomme paaltjes staan om duidelijk te maken dat er ergens een uitrit of oversteekplaats is. Hong Kong is over-regulated! Vooral vervelend was dat het stukje pad daardoor soms vrij smal werd. Geen probleem voor mensen die op 4-jarige leeftijd het fietsen hebben geleerd in Nederland. Een groot probleem echter voor Chinezen die, zoals het er naar uitziet, net begonnen zijn met lessen. Velen reden stapvoets langs de paaltjes en ongeveer de helft kreeg het voor elkaar om ze te raken en dan te vallen. En valpartijen waren overal. Het was een slagveld. Nu begrepen we waarom er zoveel EHBO-ers op fietsen rond reden. Chinezen slingeren dat het een lieve lust is en veroorzaken heel veel botsingen. We zagen een meisje een end voor ons uit fietsen en iemand kwam van nog veel verder haar tegemoet. En uiteindelijk klapten ze frontaal op elkaar! Het fietspad was ruim zat, maar ze reden alle twee rechtdoor, niet weten hoe te sturen, terwijl ze hoopten dat de ander dat dan wel wist. Een jongen en een meisje reden naast elkaar en plots, zonder aanleiding, gooit de jongen zijn stuur om en rijdt zo zijn vriendin van haar fiets! Machtig mooi, maar het betekende wel dat we scherp moesten zijn.

Het gevolg was wel dat we niet echt goed door konden trekken omdat mensen zeer onvoorspelbaar waren. Bellen had niet altijd zin omdat zodra ze die bel hoorden, ze zich omdraaiden om te kijken wat er was en daarbij niet alleen het hoofd, maar ook het stuur omgooiden. Iedere keer dus met flinke bogen om mensen heen. Veel bellen, veel schreeuwen en ik heb een keer een man die maar bleef staan op het fietspad, de struiken in geduwd. Toch lekker gefietst.

Vandaag gingen we dat dus anders doen. We reden in alle vroegte naar Kowloon Station (mooi om over het lege Nathan en Austin Road te snellen) en pakte daar de MTR naar Sunny Bay. Halverwege de reis kwam er een mannetje zeggen dat we het voorwiel uit de fiets moesten halen. We gingen dat niet doen en bleven net zo lang moeilijk doen totdat we eruit moesten. Het mannetje vond ons heel vervelend en zei de hele tijd: "it is the law, please do". Dat de 'law' onzin was, ging er niet bij hem in. We wezen naar een ENORME kinderwagen met drie verdiepingen en talloze laadruimten en zeiden: die moet dan ook het voorwiel er uit! Dat was toch anders en hij wilde hulp inroepen met zijn walkietalkie. Gelukkig waren we bij Sunny Bay aangekomen en hij stopte zijn hulplijn weer weg. Het mannetje volgde ons naar buiten en met de belofte dat we de volgende keer het wiel er uit zouden halen, zwaaiden we vrolijk en wisten dat we dat dus niet gingen doen.

Meteen vanuit het station lagen prachtig brede asfaltlinten naar ons te lonken. De lucht was strakblauw, er stond een licht briesje die de palmbomen deed wuiven en schuimkopjes op de golven van de zee toverde. Het was prachtig en... leeg. Geen potsen van aanklooiende Chinezen op fietsen met of zonder zijwieltjes. Niemand viel, er waren nergens paaltjes of bordjes. Het was de wielrenhemel. Er reden enkele andere wielrenners, soms alleen, soms in een groep, maar de weg was van ons. Geen auto's en alle ruimte. We konden 20km richting Tung Chung racen en we zagen wel veel politie ivm het bezoek van Chinese President Hu Jintao. Wat hij daar ging doen, wisten we niet, maar het was daarom misschien nog leger. In Tung Chung slingerden we onder de Ngong Ping Cable Car door en reden helemaal langs de airport totdat we niet meer konden. Grote Boeings bulderden daar voorbij en het uitzicht was geweldig. Aan het einde van de weg draaiden we om en zagen een kleine, maar stevige bui over de berg voor ons vallen. Even kort schuilen was het gevolg, maar de bui was in no-time verdwenen. Verder was het droog en warm. Heel warm. 31 Graden en 85% vochtigheid. Zweet liep in stralen uit alle poriën die ik had, maar het deerde niet. Veel drinken (ik drink zo'n 5 liter tijdens zo'n tripje!) en dan gaat het goed. Prachtige route. Morgen weer.
En nu moet ik iets zouts!