Driemaal per week komt ze bij ons op kantoor langs. Een gezicht als een ontevreden kikker, een paardenstaart en geen enkele schoonmaakspullen bij zich. De schoonmaakster. Althans.... schoonmaken....ze doet eigenlijk niks. Toen ik net was begonnen, kwam ze iedere dag. En toen deed ze ook niks. Ze liep rond met een smoezelig stofdoekje en stofte iedere dag dezelfde planken en vensterbanken af. Nu is het bij ons op kantoor geen houtzagerij, katoenplukkerij of naaiatelier en dus dwarrelt er per dag niet zo heel veel stof in de rondte. Ik vroeg me ook af wat het nut van haar dagelijkse afstofpraktijken was. Er werd nergens warm water gebruikt, geen Glassex-achtig goedje, geen spons. Niks. Stofzuigen ging op een soort van Franse slag, maar eigenlijk nog minder. Er werd geen stoel opzij geschoven en de resten van onze vrijdagmiddagborrel (in het tapijt fijn getrapte chips en een gevallen lipje van een blikje bier) bleven steevast liggen. Een expres neergelegd nietje of een strategisch geplaatste paperclip bleef onbereikbaar voor de stofzuiger. Om de dag ‘dweilde’ ze de hal met een droge dweil en het werd er allemaal niet schoner op. Op diverse plekken (hoekjes, lichtknopjes en iets lastiger te bereiken plekken) bleef stof liggen. Dit ging niet goed.
Na dit een paar weken aangezien te hebben, maakte ik eens een grap over onze dartelende schoonmaakster. Iedereen moest lachen. Dat was al 4 jaar zo. Ik vroeg waarom het nodig was dat ze iedere dag kwam en of ze niet gewoon eens iets kon (heel gek) schoonmaken. Er werd gebeld met het schoonmaakbedrijf en een lang gesprek in het Kantonees volgde. De volgende dag was mevrouw er weer. Gezicht op onweer. Ze was niet blij met me. Ze ging aan het werk en begon de bureaus af te nemen met een nattig doekje. Ik zag zelfs zweetdruppels op haar voorhoofd! Ik vroeg me af of het doekje daarom nattig was. Ze slenterde niet meer door het kantoor en ik dacht dat er vooruitgang was geboekt. Maar na een week verviel ze weer in haar routine van het afstoffen van niet aanwezig stof.
Ik vroeg haar eens of ze de vette vingers op de voordeur kon schoonmaken. Na verwoede pogingen met haar stofdoekje, gaf ze het op. Haar excuus: ik ben te klein, het is onmogelijk. Voor de goede orde: de vette vingers waren op deurgreephoogte! Haar gebrek aan lengte had niets te maken met haar gebrek aan schoonmaakkunde. Genoeg! Ik kwam vanachter mijn bureau en nam haar (figuurlijk) aan de hand naar onze Hot Water Dispenser (voor thee en zo) en deed een klein beetje water in een kopje. Ik spot er wat afwasmiddel bij en roerde het om. Ik liet haar het schuim zien. Vervolgens pakte ik de doek uit haar handen en liep naar de deur. Ik wenkte haar mij te volgen. Ik doopte de doek in het kopje en veegde in een handomdraai de deur schoon. Mensen die voorbij kwamen keken mij raar aan. Een Gweilo die een voordeur schoonmaakte en een Chinees die er bij stond te kijken. Ze keek beduusd, doch ook verrast en nam het over. Warm water met een schoonmaakmiddel gebruiken bij het schoonmaken. Wat een eye-opener! Zonder een woord te zeggen, maar wel na het ietwat geïrriteerd optrekken van mijn wenkbrauwen, liep ik weg. Voordat ik ging zitten, gaf ik opdracht uit te zien naar een andere schoonmaakster. Ik had er schoon genoeg van.
Nu thuis nog. Daar komt de schoonmaakster twee maal per week. Had van mij niet gehoeven, maar het is nu eenmaal zo. Ik heb haar nog nooit gezien. Maar ook hier is het allemaal marginaal. Ze werken een vaste routine af, maar zijn blind voor dingen die buiten hun schoonmaakpatroon vallen. Als ik bijvoorbeeld eens per ongeluk ketchup op het plafond spuit, zal dat niet opgemerkt worden. Stof op een plank boven het aanrecht? Dat veeg ik zelf maar op. Je hebt schoonmaken en schoonmaken.
Ik zag vanochtend bijvoorbeeld een mannetje in het zwembad met een groezelige zwabber wat nattigheid opvegen (of eerder verspreiden). Een viezige veeg bleef op de vloer achter en terwijl ik om de man heen stapte, kreeg ik een klap in mijn gezicht van de dikke urinewalm die uit het toilet kwam zetten. De man keek om naar zijn resultaat, was tevreden en ging zitten. Het was schoon genoeg.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten